2018 is voor mij met recht een jaar om nooit meer te vergeten. Waar ik vorig jaar nog een beetje somber terugkeek op het voorgaande jaar, is nu alles anders. Begin van dit jaar leidde ik een leven als alleenstaande moeder van drie grote, nog thuis wonende kinderen, was mijn leven gevuld met mijn fulltime baan, mijn katten en het huishouden en verder bloggen en Netflixen, breien en lezen. Rust en regelmaat. In maart schopte Marc mijn leven door elkaar, en ik het zijne en werd alles anders, werd het lichter in mijn leven, de zon ging weer schijnen. En dat terwijl ik het eigenlijk niet donker vond in mijn leven, maar nu is daar het licht, het licht van de liefde dat in ons beiden schijnt.
Veel is hetzelfde gebleven, mijn baan heb ik gelukkig nog steeds. Mijn kinderen wonen nog alledrie thuis, nóg wel! De oudste wil al een hele tijd erg graag op zichzelf gaan wonen. De tijd is ook rijp, hij is 23 jaar oud en werkt al een paar jaar, maar het is lastig om aan een huurwoning te komen in de regio waar ik woon. Over kopen hoeft hij voorlopig nog helemaal niet na te denken. Maar… in het begin van het nieuwe jaar krijgt mijn oudste zoon de sleutel van zijn eigen appartementje! Een eigen plekje om zijn leven zelfstandig voort te zetten. Hij heeft veel geluk gehad en een woning gekregen via loting!
De middelste, mijn turnende studentendochter, heeft een druk leven. Ze loopt fulltime stage en geeft turnlessen bij diverse verenigingen en volgt, naast haar technische studie, een opleiding tot turntrainer én ook nog een jurycursus. Met selectieturnen is ze gestopt, ze heeft moeten stoppen omdat haar lichaam het niet meer wilde, maar toch heeft ze weer een vereniging gevonden waar ze toch nog wat uurtjes recreatief turnt, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Mijn jongste, creatieve dochter is langzaam aan het bouwen aan haar toekomst, ze heeft het moeilijk met het leven en zichzelf, maar ze is supercreatief! Het komt wel goed.
De grote verandering is Marc, onze relatie, het leven dat wij nu zoveel mogelijk samen leiden. We zijn iedere dag bij elkaar, kunnen en willen niet meer zonder elkaar, dit is echte liefde, dit is wat men bedoelt met je soulmate vinden. Hij en ik, ik en hij, we zijn zo blij met elkaar dat we regelmatig tot tranen toe geroerd zijn als we elkaar aankijken. Jij bent het, ik wil nooit meer zonder jou zijn. Alle tijd die we samen doorbrengen, het voelt altijd als te kort, altijd het gevoel dat we elkaar toch nog te weinig zien. Mooi is ook om te merken dat onze omgeving aan ons ziet hoe goed het met ons gaat.
Vorig jaar schreef ik over mijn moeder, die voor de derde keer tegen borstkanker vocht. Gelukkig gaat het nog steeds goed met haar. Na de operatie en nabehandelingen heeft ze bijna een jaar niet kunnen fietsen, maar begin dit jaar heeft ze dat toch weer op kunnen pakken. Een paar weken geleden is ze hard gevallen op haar knie en heeft haar kniebanden verrekt, dat heeft haar behoorlijk teruggeworpen. Er was thuiszorg nodig en een hoog bed, beugels in het toilet. Met deze aanpassingen redt ze zich weer en krabbelt ze weer op. Ook heb ik er, met mijn nieuwe relatie, weer een hele schoonfamilie, inclusief de drie kinderen van Marc, bijgekregen, allemaal leuke mensen!
Deze jaren zijn een overgangsfase, het opbouwen van een nieuw leven, een leven met Marc en denken aan onze toekomst samen, en tegelijkertijd het afronden van een tijdperk, het tijdperk van thuis wonende kinderen. 2018 is voor mij een jaar om nooit te vergeten, het jaar van de Liefde!