Eerst wilde ik deze post de titel: “2017, een rotjaar” meegeven, wat ik later genuanceerd had naar “2017, niet zo’n goed jaar”. De titel stond al een paar dagen en ik had er nog geen tekst in gezet en toen zat ik er nog eens over na te denken. Oké, 2017 zal niet mijn favoriete jaar worden, maar je moet ook je zegeningen tellen en dan zijn er toch ook lichtpuntjes te melden.
Het jaar begon al niet geweldig. Na een relatie van 8 jaar met mijn goede vriend J., besloten we eind februari gezamenlijk een punt te zetten achter de liefdesrelatie en verder te gaan als vrienden. Dat is niet heel makkelijk. We hielden veel van elkaar, maar voor een relatie is meer nodig, bijvoorbeeld dat je elkaar regelmatig ziet. Dat werd al een tijd een steeds groter probleem. De afstand van 60 kilometer tussen ons, met Amsterdam als stralend middelpunt van deze route, maakt het niet heel makkelijk om even naar elkaar toe te gaan. Neem daarbij een fulltime baan, de zorg voor huishouden en kinderen en mijn groter wordende behoefte aan vrijheid en tijd voor mezelf. Ook aan zijn kant speelde een aantal dingen. We hebben de knoop doorgehakt en zijn goede vrienden geworden. Dat gaat, kan ik na 10 maanden zeggen, erg goed. We zijn afgelopen zomer samen twee weken naar onze favoriete Zuid-Franse stad geweest en hielden contact.
Een dag voordat we deze knoop doorhakten, iets wat we beiden al een tijd aan zagen komen, gebeurde er iets, voor mij, totaal onverwachts: bij mijn moeder werd borstkanker geconstateerd. Ze had dit voor mij even stil gehouden i.v.m. de verjaardagen die we een week ervoor gevierd hadden. Ik kreeg het te horen van mijn zus die met haar naar het ziekenhuis was geweest. Borstkanker… alweer… Bij mijn moeder is in 2000 voor het eerst borstkanker geconstateerd, haar borst is toen verwijderd en ze heeft chemokuren ondergaan. Negen jaar later kwam het terug, op de plek van het litteken, ze is toen weer geopereerd en bestraald. Nu zat het in de andere borst. Deze moest ook verwijderd worden en dit keer kreeg mijn moeder chemokuren én bestralingen. En dat net voor haar 70ste verjaardag. De chemokuren waren zwaar, te zwaar. De laatste kuur is in gezamenlijk overleg komen te vervallen omdat mijn moeder een bacteriële infectie had opgelopen waar ze behoorlijk ziek van is geweest.
Met mijn jongste dochter gaat het het hele jaar al niet zo goed, we zijn nu in een traject bezig met psychologische onderzoeken, ik wil hierover niet te veel uitweiden i.v.m. haar privacy, maar we hopen op een goede behandeling en dat ze er weer bovenop mag komen en haar sociale leven en haar opleiding weer volledig op kan pakken.
Vlak voor mijn vakantie, op 8 augustus, kreeg mijn favoriete kat een aanval van benauwdheid. Ik heb vier katten en ze zijn allemaal erg lief, maar met Midas had ik een heel bijzondere band. Midas bleek een ernstige hartafwijking te hebben, hij heeft met medicijnen nog 7 weken geleefd voordat we definitief afscheid van hem moesten nemen.
Veel te veel ellende voor één jaar, bah, wat is 2017 een rotjaar! Ik was er helemaal klaar mee. Op naar 2018, dat hopelijk veel beter wordt. Maar toch… oké, er is een boel gebeurd dit jaar, maar toch niet alleen slechte dingen?
Mijn relatie is over, maar ik heb er wel een heel mooie vriendschap aan overgehouden en daar ben ik heel gelukkig mee. Te zien dat een relatie ook op deze manier kan eindigen, zonder ruzie, zonder verwijten, ik vind het heel bijzonder. En dan mijn moeder, jeetje, wat een sterke vrouw! Ze heeft wel een jasje uit gedaan, maar ze is er nog! Er is in principe geen reden dat ze niet gewoon 90 kan worden, zoals we dat hebben afgesproken.
Mijn jongste dochter, die zit in een groot groeiproces, ik heb er alle vertrouwen in dat het goedkomt, hoe moeilijk ze het nu af en toe ook heeft, ze komt hier sterker uit. We praten heel veel met elkaar. Ons contact heeft zich de laatste jaren enorm verdiept en daar ben ik heel dankbaar voor.
Het verdriet om Midas doet pijn, maar het heeft ook weer opgeleverd dat Milo in ons leven kwam. Ik had natuurlijk graag gewild dat Midas gewoon heel oud was geworden, maar Milo is ook een heel bijzondere kat, geen vervanging voor Midas, maar we genieten wel van hem.
Ik ben dankbaar voor hoe mijn andere kinderen het doen, mijn zoon die het naar zijn zin heeft op zijn werk en nu langzaam begint te kijken naar een eigen stekje. Mijn oudste dochter die het geweldig doet op school, die cursussen doet om een nieuw plekje in de turnwereld te krijgen en die grootse plannen heeft voor haar studie voor volgend schooljaar.
Ik heb een ontzettend leuke baan met erg leuke collega’s. Ik heb natuurlijk mijn eigen huisje, mijn plekje waar ik heel gelukkig mee ben. Begin dit jaar ben ik weer begonnen bij het clarinet choir, waar ik heel veel plezier in heb en waar ik met heel leuke mensen te maken heb. En ik heb ook dit jaar yoo.rs ontdekt en dus het bloggen. Het maakt dat je over diverse onderwerpen langer en wellicht anders nadenkt.
Laat ik het erop houden dat 2017 een stevig jaar was, niet een jaar dat ik heel graag nog eens over zou willen doen, maar het kan allemaal erger. Ik hoop dat er nu rustige en vrolijke jaren volgen! Voor iedereen: een gelukkig en gezond 2018 toegewenst.