Ik wil opvallen, maar toch niet

Soms ben je je eigen karakter aan het ontleden en denk je ineens: ‘eigenlijk ben ik best vreemd!’ Zo wil ik niet in het middelpunt van de belangstelling staan, maar ook weer wel, niet opvallen, maar ook weer wel, gezien worden, maar toch niet.

Eigenlijk ben ik net zoals mijn nieuwe auto: gewoon een Volkswagen Up!, maar dan wel in een kleur die niemand anders heeft (Savannah Gold was een paar maanden een standaard kleur, maar kennelijk koos zowat niemand voor een Up! In deze kleur). Ik ben eigenlijk hetzelfde, ik wil niet opvallen in de massa, niet in het middelpunt van de belangstelling staan, maar stiekem wil ik toch wel gezien worden, wil ik dat men weet wie ik ben. Eigenlijk wil ik niet direct toegejuicht worden of het middelpunt zijn, ik ben verbaal niet zo sterk, of misschien heb ik mezelf dat alleen maar wijsgemaakt. Toch wil ik graag dat mensen achteraf weten wie ik ben, die vrouw met dat rode haar, of die vrouw met die lange jurk. Ik wil met vertraging bijzonder geworden, zeg maar. Niet op het moment zelf, maar achteraf. Ik vind het ook erg ongemakkelijk als ik direct wordt aangesproken op mijn schrijfsels. Die views, dat zijn getallen en natuurlijk wil ik die zo hoog mogelijk, maar als iemand die ik vaag ken dan aangeeft dat hij of zij het gelezen heeft, dan ga ik ineens denken: wat heb ik eigenlijk geschreven en wie leest dat allemaal? Wat weten ze eigenlijk wel niet allemaal over mij?

Ik voer veel terug op astrologie. Ik ben een Waterman en eigenlijk zit dit hele gegeven daar al in. Watermannen zijn van de Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap. Niemand die er bovenuit steekt, allemaal hetzelfde. De spijkerbroek is bijvoorbeeld echt een Waterman kledingstuk. Watermannen houden er ook van zich in groepen gelijkgestemden te bevinden (GELIJKgestemden, dus ook weer die gelijkheid). Maar toch wil een Waterman binnen zo’n groep gelijken wel opgemerkt worden, net iets minder gelijk zijn dus. We willen toch vooral niet doorsnee gevonden worden.

Bij mij persoonlijk versterkt dit gegeven doordat mijn Cheiron in het elfde huis in Ram staat. Cheiron is een planeet (zo noemen we het maar even in de astrologie) die staat voor een pijnpunt, iets waar je op afgerekend bent, traditioneel gezien als een wond vanuit een vorig leven. Mijn wond zou zijn dat ik erop ben afgerekend dat ik het opnam (Ram) voor de groep (het elfde=watermanhuis). Mijn kop is eraf gehakt toen ik voor de groep ging staan. Daar ben ik nu dus bang voor. Ik zal in groepen niet heel snel mijn mening laten horen, ik peil eerst wat de geldende mening is in de groep waarin ik mij bevind, om te voorkomen dat ik straks de hele groep tegen me krijg. Zoals ik het nu opschrijf, zie ik ineens iets anders: ik ben misschien niet afgerekend omdat ik het opnam voor de groep, maar wellicht heeft de groep zich op enig moment tegen mij gekeerd!! Dat heb je soms, dat je denkt dat je op hetzelfde spoor zit, maar dat dat ineens anders blijkt te zijn. Dat verklaart mijn angst om voor mijn mening op te komen. Zo direct oog in oog zal ik dat dus ook niet doen. Veilig achter mijn computerscherm is dat alweer anders, maar ook dan vind ik één op één discussies lastig, bedreigend.

Ik wil dus wel graag bekend staan als iemand die apart is, opvalt door kledingkeuze of door anders in het leven te staan dan de meute, andere keuzes te maken. Ik wil heel graag niet doorsnee zijn, terwijl ik dat vaak wel gewoon ben natuurlijk. Iets in mij zoekt dan altijd toch iets waarin ik kan afwijken. Ik loop dus wel met de meute mee, maar ernaast, of erachter, maar niet voorop en ook niet tegen de meute in. Het zijn de kleine dingen die het doen, zeg maar. Zoals een Volkswagen Up! in een afwijkende kleur.