Judith komt Leonie ophalen

Wat vooraf ging vind je op socializen: Iedereen is ongerust over Leonie

Op zaterdagochtend ging de deurbel. Leonie was al wel uit bed en had zelfs de wasmachine al aangezet. Het was Judith, die meteen langs haar heen naar binnen liep. “Zo”, zei ze kordaat, “ik heb Ilse gesproken en nu is het klaar. Hup, trek kleren aan die vies mogen worden. Je gaat met mij mee, een dagje naar de moestuin”. Judith stond met haar armen over elkaar in de gang, ze duldde duidelijk geen weerwoord. Even bleef Leonie staan, deed haar mond open en ook weer dicht. Ze draaide zich om en liep naar haar slaapkamer. “Goed zo”, zei Judith tevreden. “Ik wacht hier”. “Je kunt koffie pakken in de keuken”, stelde Leonie voor vanuit de slaapkamer. “Nee, dat gaan we niet doen, dat is rekken, dan zitten we hier eerst weer een uur met koffie. Jij gaat me helpen, we moeten een boel doen!” “Maar ik heb geen groene vingers!” Sputterde Leonie tegen. “Dat maakt niet uit hoor, je kunt orders opvolgen toch? Ik zeg wel wat je moet doen”. Judith grijnsde. Even later kwam Leonie de slaapkamer uit in een joggingbroek en een t-shirt. “Goed zo, komt u maar”, zei Judith vrolijk terwijl ze naar de voordeur liep. 

Op de moestuin aangekomen had Judith Leonie meteen aan het werk gezet. Onkruid wieden natuurlijk, maar ook leuke dingen, aardbeien en courgettes oogsten, ze wees Leonie op de bijen en hommels en ze liet haar boerenkool zaaien. Judith haalde drie potjes tevoorschijn waar in elk potje een klein plantje stond. “Kijk, dit is mijn tweede lichting courgettes. Ik zaai altijd eind juni nog een paar planten, dan heb ik tot in oktober verse courgettes. Kom, we gaan ze nu uitplanten in de volle grond.” Tot haar eigen verbazing begon Leonie het leuk te vinden. De natuur, de frisse lucht en de zon deden hun werk. Ook in Leonie’s hoofd begon heel voorzichtig weer een zonnetje te schijnen. Ze merkte dat ze af en toe een paar minuten aan andere dingen kon denken dan alleen maar aan Mandy. 

“Zo, hoe voel je je nu?” vroeg Judith aan het einde van de middag. “Stukken beter. Dank je wel, lieve Judith, wat moest ik toch zonder jou?” Leonie sloeg haar armen om Judith heen. “Ik ben blij dat ik je een beetje heb kunnen helpen. We waren allemaal ongerust over je, weet je dat wel?” Ze keek Leonie indringend aan. “Ja, dat weet ik ook wel”, zei Leonie terwijl er toch nog een traan over haar wang liep. “Nou, ik ben er voor je, bel me gewoon als je wil praten en als je ook een moestuin wil, de tuin hiernaast staat leeg”, lachte Judith. “Nou, ik vond het heel leuk zo’n dagje, maar ik denk niet dat het een goed idee is om zelf een tuin te nemen”, zei Leonie glimlachend. “Nou, we zullen zien. Dit neem je lekker mee”, zei Judith en gaf haar een mand vol met verse courgettes, aardbeien, doperwten en een krop sla. “Dank je wel, jeetje wat voelt dat als rijkdom hè, zo uit je eigen tuin!” zei Leonie bij. “Dat bedoel ik nou, dat gevoel is onbetaalbaar”, zei Judith trots. “Hier, deze is ook voor jou, want die van vorig jaar zal het wel niet overleefd hebben”, Judith overhandigde Leonie een grote aardbeienplant. “Nou, Ismay heeft hem verzorgd, maar hij staat nu in een hoekje van het balkon te verpieteren, ben ik bang, ik zal eens kijken of hij nog leeft”. Dankbaar nam ze de plant van Judith over.

Het vervolg vind je hier: Leonie ziet de zon weer schijnen.