Leonie krijgt bezoek van haar broer (S2-04)

Wat hieraan vooraf ging, lees je hier: Leonie mijmert in de avondzon

De volgende ochtend stond Leonie redelijk op tijd weer naast haar bed. Ze voelde zich energiek en enthousiast. Alexander had gisteravond gebeld. Ze was gek op haar broer, maar had minder contact met hem dan ze zou wensen. Ze was zelf druk met haar leven en voor haar broer gold hetzelfde, met een drukke baan en vier jonge kinderen. Maar gisteravond hadden ze een tijd gezellig gekletst aan de telefoon. De aanleiding lag hem in het feit dat Leonie tien kilometer vanaf Alexander zijn woonplaats op een camping stond. Ze had gemerkt dat Alexander eigenlijk wel langs wilde komen, maar dat niet echt voor durfde te stellen omdat Leonie nu eenmaal op vakantie was en wellicht behoefte had aan rust. Dat was natuurlijk ook zo, maar tegelijkertijd had ze ook behoefte aan contact. Alexander vertelde dat Tamara de volgende dag met de oudste twee op pad zou gaan om schoenen te kopen. Leonie had het begrepen en gevraagd of hij dan met de jongste twee zin had om naar haar toe te komen. En dus zou Alexander straks met Liv en Liam van drie en anderhalf jaar bij haar komen.

“Jaaah! Leenieie!” Liv riep haar zodra ze haar zag en kwam op haar af rennen. Ze kon haar naam nog niet helemaal goed uitspreken, maar dat kwam vanzelf wel. “Heeey, prinsesje van me!” Leonie ging op haar hurken zitten en spreidde haar armen om haar nichtje op te vangen. Alexander had opgebeld toen hij vlakbij de camping was en Leonie was ze vast tegemoet gelopen. “Hey zus”, Alexander begroette haar met een kus op haar wang. “Hey knappe vent”, zei Leonie tegen haar neefje Liam, die bij Alexander op zijn arm zat. Ze tikte zachtjes op zijn neus. “Koffie?” vroeg ze. “Ja, lekker!” zuchtte Alexander en samen liepen ze naar de stacaravan.

Het was een heerlijk dagje geworden. Ze hadden de kleintjes laten spelen in de speeltuin. Alexander met Liv op de glijbaan terwijl Leonie Liam vasthield op de wipkip. Na de lunch, toen Liam een middagdutje deed en Liv in de zandbak zat te spelen, hadden ze samen goed kunnen praten. Ze hadden gepraat zoals ze in geen jaren gepraat hadden. Over het leven, over kinderen, over Leonie’s scheiding. Het bleek dat Alexander het aan had zien komen, hij had zijn zus in de loop der tijd steeds stiller en grauwer zien worden en hij vertelde haar dat hij nu de sprankeling weer terug zag in haar ogen en dat hem dat goed deed. Tamara had moeite met de scheiding van haar schoonzus. Alexander vertelde dat het haar idee van haar ideale leven verstoorde. Tamara wilde dat alles perfect was en daar hoorden geen scheidingen bij. Leonie was in de lach geschoten na die opmerking en Alexander had haar vragend aangekeken. “Maar, het leven is toch nooit perfect? Jouw kinderen zullen ook wel eens ruzie met elkaar hebben. Ze zijn nog zo jong, hoe wil je de puberteit doorkomen als je vasthoudt aan perfectie? Ze gaat het nog heel zwaar krijgen als ze zo denkt.” Leonie had haar broer aangekeken. Die zei niets terug, maar haalde alleen zijn schouders op.

Het vervolg lees je hier: Leonie komt tot rust