Leonie treft bij thuiskomst een verrassing aan (S2-42)

Wat vooraf ging: Ilse heeft nieuwtjes voor Leonie

Leonie was uit haar werk meteen langs de supermarkt gereden en sleepte twee zware boodschappentassen de trap op. Voor haar voordeur zette ze ze op de grond om de deur open te doen. Eenmaal binnen hoorde ze de stem van Martijn en een andere jongensstem. Leonie’s nieuwsgierigheid was gewekt. Het was lang geleden dat Martijn een vriendje mee naar huis had genomen! Ze zette de boodschappentassen in de gang en deed eerst haar jas en schoenen uit alvorens haar hoofd om de hoek van Martijn’s kamer te steken. “Hey, mannen, willen jullie wat drinken en iets lekkers? Ik heb net boodschappen gedaan.” Ze probeerde een zo normaal mogelijke, gemiddelde moeder te zijn. Ze wilde Martijn niet in verlegenheid brengen. “Heb je snoep gekocht?” vroeg Martijn. Leonie grinnikte. “Ja, dat heb ik. Hoi! Ik ben Leonie, Martijn’s moeder”. Ze stak haar hand op als een soort zwaai naar de jongen die naast Martijn stond. “Hallo, ik ben Casper”, zei de jongen een beetje verlegen. “Hoi Casper. Jij zit bij Martijn in de klas?” probeerde Leonie een gesprek te beginnen. Casper knikte. “Ja, sinds deze week, ik ben verhuisd.” Leonie knikte. “Woonde je ver weg?” “Ja, 150 kilometer”, zei Casper. “Zo, dat is nogal een verschil. Zomaar, of voor het werk van je vader ofzo?” “Nee, mijn vader zie ik niet meer. Maar mijn moeder is gaan samenwonen met haar nieuwe vriend en die woont hier, vandaar.” “Nou zeg, dat is nogal wat, kun je een beetje wennen?” vroeg Leonie. “Ja, een beetje”, zei Casper. Leonie besloot er niet nog verder op door te gaan, ze wilde er ook geen kruisverhoor van maken. “Nou, ik heb drinken en lekkers in de keuken”, sloot ze af en ging terug naar haar boodschappentassen. 

Casper vertrok tegen half zes, samen met Martijn die aangeboden had een stuk met hem mee te fietsen om Casper de weg te wijzen. Een kwartier later kwam Martijn weer binnen. “Wat een aardige jongen”, probeerde Leonie het gesprek te openen. Martijn knikte. “Ja, hij zit sinds deze week bij ons in de klas. Ik vind het wel zielig voor hem, hij heeft geen broers en zusjes, ziet zijn vader niet meer en dan verhuizen naar een heel ander deel van het land.” Leonie knikte. Het was inderdaad nogal heftig. “Wat vindt hij er zelf van?” Vroeg ze. Martijn haalde zijn schouders op. “Ik denk dat hij het wel moeilijk vindt, maar dat vertelt hij nog niet.” Dat begreep Leonie. Voor Martijn was het best heel spannend, iemand die de belofte in zich had een goede vriend te kunnen worden, maar voor Casper moest het ook heel spannend zijn. Uit je omgeving gehaald worden en een heel nieuwe sociaal leven op moeten bouwen. Ze hoopte, vooral voor haar eigen zoon natuurlijk, dat Martijn en Casper een leuke vriendschap op zouden bouwen.

Het vervolg lees je hier: Ilse doet Leonie een oneerbaar voorstel