Leonie weet het even niet meer (S2-16)

Wat vooraf ging, lees je hier: Leonie wil zich een week opsluiten

“Nou, ze hebben weer ruzie hoor!” riep Julia al bij de deur. Martijn en Ismay volgden haar beteuterd. Leonie schrok op. Wat nu weer dan? “Ruzie? Wie?” vroeg ze. “Papa en Suzanne, en weer krijgen wij de schuld.” Julia was duidelijk boos. “Jullie?” vroeg Leonie. “Ja, wij.” Julia spuugde de woorden er bijna uit. Leonie keek Julia afwachtend aan. “Suzanne is heel aardig hoor, maar papa is steeds aan het sturen. Dat we rustig moeten zijn, omdat Suzanne geen kinderen heeft en het niet gewend is. En dan krijgen ze ruzie omdat Suzanne zegt dat hij niet zo’n zuurpruim moet zijn. Eigenlijk neemt ze het dus voor ons op.” Julia grijnsde. “Maar ik heb geen zin om er verder over te praten.” Julia draaide zich resoluut om en liep naar haar kamer. ‘Dat is ook lekker’, dacht Leonie, ‘binnenkomen en er meteen over beginnen en er dan niet meer over willen praten.’ Ze keek naar Martijn en Ismay, die stonden er nog steeds bedremmeld bij. Ze klopte op de zitting van de bank. “Kom even zitten jullie. Hoe vinden jullie het? Want Julia heeft een grote mond, maar hoe zit het met jullie?” Martijn kwam naast haar zitten en Ismay kroop bij Leonie op schoot. Maar beiden zeiden ze niets. 

“Wat vinden jullie van Suzanne? Je mag het gewoon eerlijk zeggen. Wat vind jij, Martijn?” Martijn haalde zijn schouders op. “Ze is wel aardig hoor,” zei hij. Ondertussen begon Ismay bij haar op schoot te snikken. “Wat is er meisje?” vroeg Leonie. Dat zorgde er alleen maar voor dat Ismay onbedaarlijk begon te huilen. Julia kwam ook weer de kamer in. “Wat is er Ismay?” Ze knielde voor Leonie en legde haar hand op de rug van haar zusje. “Ismay raakt ervan in de war denk ik. Dat papa een vriendin heeft. En dat er nu weer ruzie is. Dat papa en Suzanne ruzie maken en eerst was er natuurlijk ook best veel ruzie. We voelen ons soms best een beetje in de steek gelaten, toch Issy?” Ismay knikte en Leonie zag zelfs bij Martijn een traan in zijn oog. Leonie slikte. Ja, dit dus. Dit is wat een scheiding teweeg brengt. Terwijl de ouders bezig zijn hun leven weer op te bouwen, vallen de kinderen tussen de wal en het schip. Bij Erik worstelden ze om Suzanne in hun leven toe te laten en voelden ze zich wellicht niet vrij om dingen te vertellen over hun leven bij Leonie en andersom speelde er zich ook veel meer in die hoofdjes af dan ze bij Leonie uiten. Julia mocht dan een puber zijn, maar ook die had het moeilijk en haar jongsten maakten er per moment maar het beste van, leek het. Leonie wist niet wat ze ermee moest en sloeg haar armen nog strakker om Ismay heen. Wat een puinhoop.

Hoe het verder gaat, lees je hier: Leonie’s missie is geslaagd