Wat als ze langer geleefd hadden?

Wat als? Wat als mijn ene oma niet vijf jaar voor mijn geboorte was overleden? Dan was de chemie in de familie waarschijnlijk anders geweest. Een oma is vaak een spil in een familie. Mijn oma overleed op haar 48ste, vijf jaar voor mijn geboorte dus. Mijn opa kreeg een nieuwe partner en dus een ander leven. Ook hij overleed vrij jong, op zijn 61ste. Ik was toen vijf jaar. Een echte opa heeft hij dus niet voor me kunnen zijn, ik heb niet tot nauwelijks herinneringen aan hem. De andere opa overleed een jaar later, de oma die daarbij hoorde, was geen lieve vrouw, dus de banden lagen daar al anders.

Naarmate ik ouder word, hou ik me meer bezig met hoe het had kunnen zijn als… als ze 80 jaar waren geworden, dan had ik ze meegemaakt tot een stuk in mijn twintiger jaren, hadden ze mijn bruiloft nog meegemaakt en wellicht mijn kinderen. Dan hadden we heel veel herinneringen kunnen maken! Ik realiseer me steeds meer hoeveel gevolgen een te jong overlijden heeft, voor de loop van de familiegeschiedenis, voor de ontwikkeling van personen.

Aan mijn vaders kant zijn generaties lang de moeders jong overleden, vaak in het kraambed. Dat heeft natuurlijk enorme gevolgen gehad voor al die jonge kinderen. Het zijn allemaal beschadigde mensen geworden.

De vader van mijn kinderen overleed op zijn 48ste, zeven jaar geleden. We waren gescheiden, zes jaar daarvoor. Voor de kinderen heeft dit uiteraard enorme gevolgen, gehad en nog steeds, ook voor de toekomst. Er zijn al diploma-uitreikingen geweest waar hij bij had moeten zijn en er zullen nog meer mijlpalen volgen waar hij mist. Hij zal zijn toekomstige kleinkinderen niet meemaken, net zoals zij, al jaren voor hun eventuele geboorte, een opa missen. Dat gegeven ligt er al. Net zoals ik al direct een oma miste en net zoals mijn kinderen ook al direct een oma misten, omdat de moeder van mijn ex-echtgenoot op 32-jarige leeftijd overleed. Zij heeft haar eigen kinderen niet zien opgroeien en haar kleinkinderen dus zeker niet!

Ik realiseer me steeds meer hoe jammer dit is. Dat je geen karaktereigenschappen kunt opnoemen van die personen, dat je niet kunt zeggen: ‘goh, daarin ben je precies je oma’. Die wetenschap, die gegevens, die verlies je gewoon. Het overlijden van een familielid is altijd ingrijpend, zeker als ze te jong zijn. Het verlies, het rouwproces. Maar die langetermijneffecten, die vind ik ook bijzonder pijnlijk.

Ze worden gemist.

(Visited 53 times, 1 visits today)

Eén reactie

  1. Dat is zeker jammer voor je. Als je toch geboren moet worden, is het wel leuk om zo lang mogelijk een complete familie te hebben. De vader van mijn moeder is niet zo oud geworden. Maar ik heb hem wel gehad tot mijn 13de. De andere grootouders hebben mijn man zelfs gekend. Ze zijn de hele dag mee geweest op onze bruiloft.

Laat een antwoord achter aan elisabeth Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *