Week 38/39 – Geen kerstkind, wat wel?

Week 38 

De kerstdagen zijn voorbij gegaan zonder een teken van een op handen zijnde bevalling, de kleinzoon is dus geen kerstkind geworden. Vijftig jaar geleden verwelkomden we wel een kerstkind in de familie, mijn zus. Die zag Sarah dus op eerste kerstdag.

De horde van de eerste serie feestdagen is dus genomen. Op naar de tweede horde: oudejaarsdag en nieuwjaarsdag. 

Eerste kerstdag hebben we bij dochter en schoonzoon gegeten. Dochter is het wel zat, ze kan nog weinig en slaapt veel, ook omdat ze ‘s nachts niet al te best meer slaapt. Ze heeft ook niet zoveel behoefte meer om weg te gaan en mensen te zien, het in zichzelf keren en voorbereiden op de bevalling is begonnen. Ik heb het kamertje, dat nu helemaal af is, nog even bewonderd. Het ziet er heel leuk en gezellig uit. Het bed staat op klossen, het bevalbad staat, in zijn verpakking, te wachten in het kleine kamertje, alles is er klaar voor. Alleen de kalender nog niet. Dochter wil het liefst dat de baby zich op zijn vroegst in de tweede week van januari aandient. We zullen zien of de kleinzoon inmiddels wat gehoorzamer geworden is. 

Wachten en aftellen is het dus. Alles is nog rustig, geen enkel teken dat de bevalling zich op korte termijn aankondigt. 

Week 39

Dochter moet op maandag voor de wekelijkse controle naar de verloskundige. Er wordt eiwit in haar urine aangetroffen en ze moet voor de zekerheid naar het ziekenhuis om daar het exacte gehalte te laten bepalen. Het mag 30 zijn en het is 68. Te hoog dus. Er is beginnende zwangerschapsvergiftiging en dus mag ze niet meer naar huis. Ze zal tot de bevalling in het ziekenhuis moeten blijven en nog 48 uur erna ter observatie. Ze voelt zich verder goed. Het ziekenhuis wil eigenlijk meteen de bevalling inleiden, dochter wil nog minimaal twee dagen wachten, het is 30 december. 31 december en 1 januari staan niet op het verlanglijstje als geboortedatum. Na een paar uur denkt ze er anders over. Nog een paar dagen in het ziekenhuis hangen, met risico dat ze klachten ontwikkelt. Zwangerschapsvergiftiging kan gevaarlijk verlopen, waarom dat risico nemen? Diezelfde avond besluit ze dat het maar moet gebeuren. Het inleiden begint. Dat is de volgende ochtend, oudejaarsdag, goed gevorderd. Ze mag eind van de ochtend naar de bevalkamer en krijgt een infuus met weeënopwekkend middel. Die infuusweeën zijn berucht. Ik ken het zelf niet, maar heb genoeg om me heen gehoord dat het flinke weeënstormen kan veroorzaken. Dochter ervaart dat ook en kiest na een paar uur voor een ruggenprik. Temeer omdat er gezegd wordt dat ze dit zeker een uur of tien zal moeten doorstaan. 

Het gaat echter veel sneller dan dat. Om 17.42 uur wordt in ziekenhuis Amersfoort Mick Gert Jan geboren. Mijn kleinzoon. Zijn roepnaam is Mick en zijn doopnaam komt van zijn opa, de vader van mijn kinderen, die al ruim tien jaar niet meer onder ons is. Mooi dat zijn naam voortleeft in dit mannetje.

En zo komt het dat wij oudejaarsavond op kraambezoek waren in het ziekenhuis om Mick voor het eerst in onze armen te houden en mijn dochter en schoonzoon te knuffelen. Hij is een prachtige baby, en dat zeg ik niet alleen omdat ik enigszins bevooroordeeld ben! Hij is geboren, hij is veilig en wel gearriveerd, in het ziekenhuis waar mijn moeder 5,5 jaar geleden overleed. We leverden er een leven in en kregen er nu eentje terug. Dochter heeft alles goed doorstaan, iedereen is gezond. Dus toch nog in 2024, wat zijn vader zo’n beetje de hele zwangerschap gezegd heeft, op oudejaarsdag, één van de vier verboden datums. Hij laat de hele zwangerschap al zien dat hij een mening heeft en alles net niet volgens de regels doet, dus ach, is het dan een verrassing dat hij deze dag uitkiest? We gaan nog wat beleven met dit ventje.