Tien jaar later

Tien jaar. 3653 dagen. 

Tien jaar is het alweer geleden, die zwarte dag in de hittegolf van juli 2014, de dag dat de vader van mijn kinderen uit het leven werd gerukt. 

Tien jaar is lang. Hij werd slechts 48 jaar, dus al ruim 20% van de tijd dat hij geleefd heeft, is hij ook al dood. Een bizarre vergelijking. Voor mijn kinderen helemaal. Zij waren 19, 16 en 12 toen hij overleed. Voor de jongste gaat het hard op weg naar de helft van haar leven dat hij er niet meer is. Voor de oudste is het een derde. Tieners waren het, en nu dus twintigers. 

Er is veel gebeurd in die tien jaar. Diploma’s zijn gehaald, studiekeuzes gemaakt, huurcontracten ondertekend en inmiddels wonen ze alle drie in een koopwoning. De dochters zijn getrouwd, het eerste kleinkind is onderweg. En hij heeft het allemaal gemist. Aards gezien dan, want hij is er nog. Af en toe meldt hij zich via het liedje “Old and wise”, het liedje dat we lieten spelen toen we, op onze trouwdag, de trouwzaal binnen liepen. Het komt altijd op de juiste momenten. Op de trouwdagen van onze dochters bijvoorbeeld. Maar ook in de periode dat de jongste een woning zocht. In wanhoop heb ik in de auto naar hem geroepen om haar te helpen. Een paar dagen later, toen het geregeld was, verscheen er ‘s morgens, onderweg naar mijn werk, een grote regenboog naast me, als teken: ‘Zie, het is geregeld’. 

Zo meldde hij zich ook toen mijn dochter en schoonzoon bij zijn graf waren net nadat ze wisten dat er een kindje op komst was. Als een witte vlinder vloog hij langs, hij weet het, hij is erbij.

Het blijft diep triest, dat hij er niet meer is, dat zijn kinderen hem moeten missen en hij hen. Zoals beloofd zijn we over hem blijven praten, want ik zeg altijd maar: “Als er niet meer over je gepraat wordt, ben je pas echt dood.” En dus halen we herinneringen op en zeg ik het mijn kinderen als ik iets van hun vader in ze herken. Zoals toen mijn zoon met crypto’s bezig was. Zijn vader had zich een periode intensief bezig gehouden met aandelen. En op sommige foto’s van mijn dochter zie ik haar vader, het ronde gezicht, de haarlijn, die blik soms. Mijn zoon is in al zijn bewegingen en houdingen steeds meer zijn vader. Zijn doorzettingsvermogen zie ik terug bij onze dochters. Zijn wiskundeknobbel hebben ze alle drie, net zoals dat ze alle drie gelukkig mijn talenknobbel hebben! 

Tien jaar. Het is en blijft nauwelijks te bevatten wat ons is overkomen in die nacht van 18 juli 2014. Maar ik ben trots op hoe we het gedaan hebben met zijn vieren en het nog doen. En ik weet heel zeker dat hij ook trots op ons is. In januari wordt ons eerste kleinkind geboren, een nieuwe fase, de generaties schuiven op. Het kindje bestaat voor 25% uit zijn genen. Zijn genen zetten zich voort in dit nieuwe leven. Leven. Geen dood.