Ik ben opgegroeid met katten om mij heen. Thuis hadden wij toen ik jong was Bella, een lapjeskat en nadat zij overleed kregen we twee katers, een rode en een zwarte, Nino en Toots. De naam Nino had ik verzonnen, naar Nino Firetto, een dejay bij de zender Music Box, die populair was eind jaren 80. Het was voor mij dus heel normaal om een kat om me heen te hebben.
Toen ik mijn inmiddels ex-echtgenoot leerde kennen, werd het plan om later ook een kat te hebben, enigszins gedwarsboomd. Echtgenoot was niet opgegroeid met dieren en hield er niet echt van. Een dier in een kooitje vond hij prima, maar loslopend was lastig. We hadden dus een cavia. Mijn tweede kind, een dochter, was van jongs af aan erg gek op katten. Nino, de kat van mijn ouders, zag ze regelmatig en in de buggy zat ze, hoe jong ze ook was, altijd te wijzen naar katten en lieve geluidjes te maken. Het plan om zelf een kat te hebben, had ik allang van me afgezet, want dat moet je niet willen met iemand die daar niet achter staat. Toen dochter één jaar oud was, zei haar vader ineens: “Neem toch maar een kat”, zij had hem dus, zo jong als ze was, om haar vingertje gewonden en hem overgehaald. Ik heb gevraagd of hij het zeker wist, hij wist het zeker, dus, je moet het ijzer tenslotte smeden als het heet is, ik ging direct op zoek. Het was voorjaar, dus het duurde niet lang of ik vond een nestje van vier kittens en we hadden eerste keuze. Ik wilde eigenlijk geen kat die overwegend wit van kleur was, omdat ik die altijd zo weinig uitdrukking vond hebben, maar het universum verstaat geen ‘niet’ en had kennelijk begrepen dat ik een kat wilde die juist wel overwegend wit was, want het nestje bestond uit twee wit/zwarte katjes, een wit/grijze en een driekleurtje. Ik had natuurlijk kunnen bedanken en verder kunnen zoeken, maarja, als je bij zo’n nestje staat met twee kleine kinderen…. zeg dan maar eens nee! Het driekleurtje, een meisje, werd van ons. Toen ze zes weken oud was kwam ze bij ons en we noemden haar Pippa. Zes weken… nu ik raskatten heb, weet ik dat dat veeeel te jong is, maargoed, het was een boerderijkat en zij vond het heel normaal. Pippa liet zich rondrijden in mijn dochter’s poppenbuggy en hield van op schoot liggen, of bij mijn zoon in bed. Een hele tijd ging het prima.
Ik weet niet meer precies wanneer het begon, het zal er wel langzaam in zijn geslopen. Iemand die niet met katten opgroeit en eigenlijk niet van ze houdt, kennelijk had hij toch spijt van het feit dat we aan een kat begonnen waren. Hij begon haar te plagen, stak zijn been uit als ze langsliep, dat soort dingen. Pippa raakte er op een gegeven moment zo gestrest van dat ze op zijn werkkleding, die vaak her en de grond lag in de keuken, te plassen. Een tijdlang kon ik het nog wel sussen, maar toen ze op het boxkleed van onze jongste dochter plaste, was de maat voor hem vol: Pippa moest naar buiten. Ik was moegestreden en teleurgesteld. Ik had zo mijn best gedaan om haar uit de wind te houden en nu deed ze dit! En hij… hij had zelf gezegd dat ik een kat kon nemen… Ik voelde me eigenlijk door beiden bedrogen en ik had niet meer de puf om te vechten, zodat Pippa weer binnen kon wonen.
We hadden ’s winters een hoes over de tuinmeubelen en op de tuinbank maakte ik een warme slaapplaats voor Pippa, winddicht en met een oud flanellen dekbedhoes. ’s Morgens liet ik haar binnen, overdag bleef ze vaak ook binnen, maar zodra mijn ex-man thuiskwam, ging ze weer naar buiten. Ze kreeg in de winter een enorm dikke vacht, maar jeetje, wat deed het me pijn.
Anderhalf jaar later overleed Nino, de kat van mijn ouders en stelde ik voor dat Pippa bij hen zou gaan wonen. Dat vonden ze een goed idee en zo verhuisde Pippa naar mijn ouders, waar ze nog een aantal jaren heeft gewoond. Pippa is niet oud geworden, toen ze elf jaar was, kwam er een bloedprop vast te zitten in de ader aan het einde van haar rug en was haar achterlijf verlamd, wat veel pijn opleverde. Mijn moeder heeft haar diezelfde dag in laten slapen.
Pippa 18-04-1999 / 01-11-2010