Het is ijskoud
En je woorden maken wolkjes in de lucht
Een rilling loopt een rondje op m’n rug
Als je zegt dat jij niet langer van mij houdt
Wat doe jij nou?
Kunnen we een seconde terug?
‘IJskoud’, het liedje van Nielson. Als ik in de auto naar mijn werk rijd, hoor ik hem weleens en de tekst zet me altijd aan het denken. Hij omschrijft prachtig hoe het moet voelen om, als donderslag bij heldere hemel, de bons te krijgen van je partner. Het is over, kennelijk zonder dat je het verwachtte. Hij is in de war, van zijn stuk gebracht, zegt dat hij haar dat nooit aan zou kunnen doen. Hij houdt duidelijk nog van haar, de tekst geeft de rauwe pijn mooi weer.
Dan komt er een ander stukje en die regels komen best hard aan bij mij. Die triggeren een gevoel bij mij, een oude pijn, en daar wil ik graag iets over zeggen.
Het is net of ik tegen een muur praat
Doe tenminste alsof
We zouden toch voor elkaar door het vuur gaan?
Maar je maakt me kapot
Het is keihard
En je woorden dreunen door in m’n gedachten
Het is nog niet echt doorgedrongen dat je
Eigenlijk geen donder om mij gaf
Wat ben jij hard
Ik had het nooit van jou verwacht
De verwijten, ze is niet meer bereikbaar, ze is hard, hij ziet een kant van haar die hij niet had verwacht en: kennelijk heeft ze nooit om hem gegeven.
Hoe zijn kant voelt, dat weet ik niet. Dat heb ik nooit meegemaakt. Die andere kant wel. Een relatie beëindigen terwijl je weet dat je partner dat helemaal niet wil. Dat is één van de moeilijkste dingen die je moet doen. En voordat je dat kan doen, heb je zelf al een heel proces doorlopen. En om die definitieve stap te nemen, moet je emotioneel los zijn van de ander. Inderdaad, het is keihard, voor beide kanten feitelijk en je weet dat je iemand kapot maakt, maar je moet zelf ook door. En je kent die ander door en door, dus je weet hoe hij reageert en hoe hij zich voelt. Je weet dat je de knoop door moet hakken en je weet dat je die ander daarna niet kan troosten en opvangen, dat moet hij zelf doen. Jij bent op dat moment de laatste die dat kan. En dat is heel zwaar, kan ik je vertellen.
Dat ene zinnetje ‘Het is nog niet echt doorgedrongen dat je eigenlijk geen donder om mij gaf’, dat is een pijnlijke. Dat voelt zo aan zijn kant, maar aan haar kant is dat niet zo. Natuurlijk geeft ze nog om hem en natuurlijk is het niet zo dat ze nooit van hem gehouden heeft. Dat heeft ze wel en wellicht doet ze dat nog. Ze moet alleen die keuze maken en daar achter blijven staan en dan kun je niet samen huilen om wat geweest is. Niet op dat moment. Niet in die situatie. Wellicht later, maar misschien wel nooit. Dat zinnetje doet mij pijn, terwijl mijn stap elf jaar geleden genomen is.