Hoe voel jij je? Ik ben van slag

Ik ben de hele dag al van slag. Heb mijn hoofd er niet bij. Het laat me niet los. En dat terwijl ik al maanden wist dat dit moment zou komen. Heel veel mensen wisten dat dit zou gaan gebeuren. Ik had ook niet verwacht dat het niet zou gebeuren. Maar toch. Aan de andere kant van de bekendmaking voelt het toch raar, ontheemd, bedreigend. Want als dit kan, wat dan nog meer? Nog maar niet aan denken, één van mijn motto’s is: Één dag tegelijk en als dat teveel is, dan eerst maar een paar uur.

De regering heeft gewoon echt besloten om ongevaccineerden buiten te sluiten van het openbare leven. In Nederland. En een heel grote groep vindt dat wel prima. Een klein groepje, ik hoop althans dat dat een klein groepje is, is er uitgesproken voor. Dat is een gevaarlijke groep. Mensen die er voor zijn om anderen uit te sluiten. En nee, we zijn niet echt helemaal uitgesloten, zogenaamd. Je mag je ook laten testen. Alsof dat werkbaar is en alsof de groep mensen om wie het gaat, zich zou laten testen voor iedere kop koffie met appeltaart op een terras. Er zijn dus mensen die het terecht vinden dat ik niet naar de horeca mag, niet naar de bioscoop, het theater. Omdat ik me niet heb laten vaccineren tegen een virus dat net zo gevaarlijk is als een zware griep. Terwijl gevaccineerden ook gewoon nog besmettelijk kunnen zijn. Gevaarlijk ben ik niet voor ze, want in de supermarkt kan ik gewoon achter diegene in de rij staan. Dan ben ik niet gevaarlijk. Het is dus meer een soort straf. ‘Jij hebt niets gedaan voor je medemens, jij hebt niet meegedaan aan ‘samen tegen corona’, dus nu moet je gestraft worden en mag je niet meer meedoen. Eigen schuld.’ Zoiets. Er klinkt een enorme hoeveelheid sadisme uit door.

Dan is er een groep die zich wel heeft laten vaccineren, maar die deze tweedeling, deze medische apartheid, veel te ver vindt gaan. Zij zijn solidair met de ‘ongeprikten’ en zullen het groene vinkje in hun corona-app niet gebruiken. Dat is heel mooi, heel nobel. Een diepe buiging voor deze mensen, zij snappen wat er aan de hand is.

Dan heb je de grote middengroep. Ik denk tenminste dat dat de grootste groep is. Zij hebben hun prikjes gehaald, gewoon omdat er een oproep op de mat viel. Gewoon omdat het er dag in dag uit op televisie over gaat. Gewoon omdat het hoort, dat doe je gewoon, voor jezelf, voor de ander, om de zwakkeren te beschermen, voor de samenleving, om uit deze crisis te komen, om hun vrijheid terug te krijgen. Zonder vragen te stellen. Zij zullen hun groene vinkje gewoon overal laten zien waar dat nodig is. Hoogst waarschijnlijk zonder zich te realiseren dat dit nieuwe regime, dit nieuwe abnormaal, vooral opgebouwd kan worden doordat zij het steunen. Misschien steunen ze het niet van harte, ik denk het niet, maar deze groep is gewoon volgzaam, stelt zichzelf weinig vragen. Ze hebben wellicht het idee dat ze er toch niks aan kunnen veranderen. Dat is jammer, want juist door hun medewerking, wordt deze testsamenleving in het zadel geholpen. Ik zou dus iedereen willen vragen goed na te denken voor je je groene vinkje laat zien als je ergens naar binnen gaat. Wil je deze samenleving echt?

Teleurstelling. Dat is wat ik voel. Ik ben ontzettend teleurgesteld in het feit dat het zo ver heeft kunnen komen. In dit land, in de hele wereld. Ik ben opgegroeid in een wereld die de mond vol had van vrijheid, van ‘dit nooit meer’ als het over de oorlog ging. Nederlanders waren ooit een eigenwijs volk. En moet je nu eens zien. En wat is er nog meer mogelijk? Teleurgesteld toen ik las dat de bioscopen ook gaan meewerken, omdat ze wel moeten. In het voorjaar hadden ze nog hun mond vol over dat ze niet mee zouden doen aan een testsamenleving en moet je nu zien, geen greintje verzet, ze hebben zich gewoon meteen overgegeven.

Zorgen ook. Zorgen over mijn geliefden die zich niet hebben laten vaccineren. Zijn ze sterk genoeg om hun rug recht te houden? Ik hoop het zo! Gelukkig heb ik veel vrienden en kennissen die er hetzelfde in staan als ik, we zullen elkaar vaker opzoeken en we zullen elkaar voorlopig iedere eerste zondag van de maand treffen in Amsterdam, want dan wordt er gedemonstreerd. Het is nodig dat wij onze stem laten horen. In de hoop dat steeds meer mensen beseffen wat er aan de hand is, zich realiseren waar ‘ze’ mee bezig zijn, namelijk met het buitensluiten van kerngezonde mensen uit angst voor een gehyped virus.

Als je bang bent, je zorgen maakt, over je baan, over de toekomst en je met je rug tegen de muur staat en denkt dat de enige uitweg is om je toch maar te laten vaccineren, bedenk dan dat je niet alleen bent. Je staat niet met je rug tegen een muur, geen muur van beton in ieder geval. Die muur die je voelt, dat zijn wij, de gelijkgestemden. Je bent niet alleen, we zijn met zijn allen! We’ve got your back! En nog een mooie beeldspraak die echt zo werkt: voor iedere deur die er sluit, gaat er ergens anders weer eentje open. Het voelt even eng als die deur voor je neus dichtvalt, of als je hem achter je sluit. Even sta je alleen in die kille lange gang, maar het duurt nooit lang voor er een deur open gaat. En wat er achter die deur zit, is meestal beter dan wat je hebt achtergelaten. Hou vol!