Leonie houdt haar kinderen in de gaten (S2-39)

Wat vooraf ging, lees je hier: Leonie hoort een nieuwtje van Julia

De kerstvakantie was weer voorbij en het gewone leven begon weer. De kinderen naar school, Leonie naar haar werk. Natuurlijk wilde Judith alles weten over haar contact met Frank. “Hij lijkt me een leuke man, stabiel, iemand waar je wat aan hebt”, concludeerde ze na Leonie’s verslag. Leonie knikte, dat was Frank zeker, leuk, stabiel en als er problemen zouden zijn, zou ze steun aan hem hebben, dat wist ze zeker. “Maar…?” vroeg Judith, die Leonie’s gezicht bestudeerde. “Maar… ja, ik weet het niet, Judith. Misschien is hij meer een vriendin dan relatiemateriaal”, zei Leonie. Judith knikte. “Tja, ik snap het. En voor een relatie is dat wel onmisbaar natuurlijk.” Leonie knikte. “Maar ik wil toch geen relatie en hij ook niet”, zei ze. Judith keek haar veelbetekenend aan. “Ja, maar, het is toch zo? Ik wil het echt niet, waarom denk ik er dan wel steeds aan? Gewoon omdat hij een man is?” 

‘s Avonds kwam Leonie’s vader langs. “Hey, kleinkinderen van me. Ik kom jullie nog even een gelukkig nieuwjaar wensen, hoe is het met jullie?” Alledrie dromden Leonie’s kinderen direct om hun opa heen, ze waren gek op hem. “We waren bij papa”, verklaarde Ismay die op zijn schoot gekropen was. “Ja, dat weet ik. Hoe is het met papa?” vroeg Leonie’s vader geïnteresseerd. “Koffie?” vroeg Leonie tussendoor. Haar vader knikte en Leonie verdween naar de keuken, maar luisterde ondertussen wel naar het gesprek wat in de woonkamer plaatsvond. Ze hoorde dat Julia het woord had genomen en vertelde over Suzanne en dat die boos weggegaan was. Leonie glimlachte toen ze merkte dat haar vader niet zo goed wist wat hij daarop moest antwoorden. 

“Nou, ik ben benieuwd of hij nog chagrijnig is”, zei Julia toen de kinderen weer een paar dagen later weer op het punt stonden om naar Erik te gaan. “Nou, dat zal wel meevallen toch?” zei Leonie hoopvol. Ze keek naar Ismay, die duidelijk wat gespannen was erover. Het antwoord kwam een kwartier later al, in de vorm van een appje van Julia. ‘Niet te harden, bloedchagrijnig’, appte ze naar Leonie. ‘Hmmm….’ peinsde Leonie. ‘Probeer hem maar wat op te vrolijken’, appte Leonie terug. Er kwam een grote, lachende smiley als antwoord. ‘Nou, dat lukt niet hoor, en dat ga ik ook niet doen’, was het antwoord van Julia. ‘Hou je broertje en zusje een beetje in de gaten, wil je?’ vroeg Leonie. ‘Waarom?’ vroeg Julia. Leonie zuchtte. Eigenlijk kon ze dit misschien ook niet van haar oudste vragen, maar zelf was ze er niet om een oogje in het zeil te houden. ‘Die kunnen er misschien minder goed mee omgaan dan jij’, appte ze uiteindelijk terug.

Het vervolg lees je hier: Leonie houdt zich met haar mannen bezig