Leonie komt Frank tegen (S2-10)

Wat vooraf ging, vind je hier: Leonie bemiddelt

Leonie had Julia de deur uit gewerkt en ze hoopte maar dat het een beetje soepel zou verlopen tussen haar en Erik. Af en toe moest je een halve psycholoog zijn om alles in goede banen te leiden en iedereen rustig te houden. Ze besloot maar even naar de supermarkt te gaan, dat moest tenslotte toch gebeuren. In gedachten maakte ze haar vaste rondje door de supermarkt. Toen ze de deur van de koeling open wilde trekken verscheen er een andere hand die de deur net voor haar beet pakte, maar meteen weer losliet. “Sorry, ga je gang”, zei een mannenstem. Ze pakte de deur beet en keek naar de eigenaar van de stem. Verbaasd keken ze elkaar aan. Leonie moest even goed nadenken, ze kende deze man, maar, wie was hij ook alweer? De man deed hetzelfde en op hetzelfde moment leek bij beiden een lampje te gaan branden. “Frank van de kringloopwinkel!”, zei Leonie terwijl Frank tegelijkertijd “Onze beste kerstklant!” zei. Ze schoten allebei in de lach. “Ik heb je al een tijd niet in de winkel gezien”, zei Frank tenslotte. “Eeeeh… ik ben je naam vergeten”, verontschuldigde hij zich. “Leonie”, stelde Leonie zichzelf opnieuw voor. Lachend stak ze haar hand naar voren die Frank bijna automatisch beetpakte. “Aangenaam, Frank is de naam, Frank Bakker.” “Ik ben inderdaad een tijd niet geweest, ik zal binnenkort weer eens rond komen kijken”, zei Leonie. “Niks hoeft hoor, het was geen verwijt”, krabbelde Frank terug. “Nou, mijn beste vriendin gaat scheiden, dus wellicht komen we nog wel shoppen bij je, ze zal ook wel het nodige moeten aanschaffen straks”, zei Leonie. Frank knikte. “Wat verdrietig”, zei hij. Leonie knikte. Dat was zo. “Het is altijd verdrietig als mensen uit elkaar gaan, zeker als er kinderen in het spel zijn. Heb jij kinderen?” vroeg Leonie nieuwsgierig. In haar achterhoofd moest ze een beetje lachen, ze dacht aan Ilse, die een tijd geleden nog een soort detective-actie op touw had gezet om erachter te komen wat de burgerlijke staat was van Frank en hem aan Leonie wilde koppelen. “Ik heb een dochter”, zei Frank, “maar die is al volwassen en woont op zichzelf. Ik was er vroeg bij, 21 toen ze kwam”, verklaarde Frank die wel zag dat Leonie zich verbaasde over de leeftijd van zijn dochter. “Ja, dat kan natuurlijk”, lachte Leonie. Nu wist ze nog niet of hij een partner had, voor zover dat belangrijk was, maar ze hoorde Ilse’s stemmetje in haar achterhoofd dat zei: ‘vraag door nu je de kans hebt!’ “Woont ze in de buurt?” besloot Leonie te vragen. Frank schudde zijn hoofd. “Niet echt, toch al gauw bijna een uur rijden en ze heeft een druk leven, dus ik zie haar niet zoveel. Ze werkt veel en haar sociale leven moet ook onderhouden worden natuurlijk”. Even aarzelde hij, maar toen ging hij verder. “Dus dan kan het best stil zijn in huis. Ze heeft altijd bij mij gewoond, haar moeder was, laten we zeggen, niet echt in staat om een kind op te voeden. Denise en ik zijn altijd samen geweest, dus het is best even schakelen nu, om alleen te zijn”. “Dat kan ik me voorstellen”, zei Leonie begripvol. Ze wist niet zo goed wat ze verder moest zeggen. Frank kennelijk ook niet, die beëindigde het gesprek door aan te kondigen dat hij de rest van zijn boodschappen ging doen en dat hij haar snel hoopte te zien in de kringloopwinkel. Leonie knikte en vervolgde haar eigen ronde door de supermarkt.

Het vervolg vind je hier: Leonie helpt Dagmar haar appartement leeghalen