Leonie krijgt een goed en een minder goed voorstel (S2-49)

De vorige aflevering vind je hier: Leonie krijgt een pannenkoekenverjaardag

“Leuke verjaardag gehad?” Judith gaf Leonie een mok koffie aan en zette haar eigen mok onder het koffieapparaat. “Ja, het was echt supergezellig. Ik heb in geen jaren zo’n leuke verjaardag gehad!” Genoot Leonie nog na. “Ik zie het aan je, je straalt helemaal”, constateerde Judith glimlachend. “Heb je anders zin om zaterdag met me mee te gaan naar de moestuin? De vorige keer vond je het zo leuk, weet je nog?” Leonie keek haar collega verwilderd aan. “Dat is het tweede oneerbare voorstel dat ik krijg in een paar weken tijd!” Lachte Leonie. “O ja?” Zei Judith. “Ja, Ilse vroeg of ik mee ging hardlopen. Daar heb ik onderuit kunnen komen en dat ga ik ook doen met jouw oneerbare voorstel, hoe durf je het voor te stellen!” Judith barstte in lachen uit. “Ik dacht dat je het wel leuk vond, de vorige keer”, glimlachte ze. “Ja, nou, toen was ik mentaal niet zo sterk, bovendien was het mooi weer en kreeg ik een mand oogst mee, er valt nu niks te oogsten, lijkt me? Nu is het zeker voor het zware werk?” “Nou, zware werk, nee, dat niet. Ik ga de doperwten, tuinbonen en kapucijners leggen, maar ik heb nog wat boerenkool staan en wat aardperen”, verklaarde Judith. Aardperen… Leonie had er een keer een paar gekregen van Judith, wat geleid had tot een run naar het toilet, zo’n twee uur later. Nee, aardperen, daar had ze geen trek in. Op haar telefoon kwam een berichtje binnen. “Oh, en ik zie dat ik een veel beter voorstel heb!” Ze keek Judith triomfantelijk aan. “Frank vraagt of ik met hem naar de bioscoop ga en een hapje wil eten. Kijk, dat zijn nog eens voorstellen waar je wat aan hebt”. Ze ging achter haar bureau zitten en keek haar collega uitdagend aan. Die zweeg wijselijk.

Frank kwam Leonie die zaterdag aan het einde van de middag ophalen. “Ik wilde je meenemen naar een Indiaas restaurantje waar ik graag kom, lust je dat?” Vroeg hij toen hij de autodeur voor haar open hield. “Ja, dat lust ik wel, wat heerlijk!” Reageerde Leonie blij.

Toen Frank aan de bestuurderskant in de auto stapte, deed hij niet meteen de sleutel in het contact. Hij aarzelde even. “Leonie…”, begon hij. Leonie hield haar adem in. Als hij nu maar niet…. ja, wat eigenlijk? “Leonie, ik wilde je even iets zeggen. Niet schrikken.” Dat deed ze natuurlijk wel. Leonie voelde haar hart in haar keel kloppen en hield haar adem in. “Ik vind je een hele lieve meid en ik… eeh… tja, hoe zeg ik dat? Je merkt misschien dat ik terughoudend ben. Ik dacht eerst, misschien ben ik nu wel aan een relatie toe, maar ik merk… eeeh… ik merk eigenlijk dat dat toch niet zo is. Ik denk dat ik er gewoon echt niet geschikt voor ben. En ik wil je dat op voorhand zeggen. Verwacht van mij geen plotselinge aanvallen van dat ik je wil zoenen of meer. Ik waardeer je vriendschap heel erg, ik denk dat ik zelfs van je hou, maar… maar niet op die manier, snap je? Ik wil graag dat je een goede vriendin bent. Ik hoop maar dat ik je niet teleurstel, maar ik wil het gezegd hebben, voor het geval jij zit te wachten op meer.” Hij keek haar onzeker aan na zijn relaas. Leonie wist even niet wat ze moest zeggen. “Je bent teleurgesteld”, concludeerde Frank. “Nee, nee Frank, dat ben ik niet. Ik ben eigenlijk opgelucht dat je het gewoon zo open en duidelijk zegt.” Ze wist niet waarom, maar ineens moest Leonie huilen.

Vanaf nu verschijnt Leonie alleen nog op maandag!

Het vervolg lees je hier: Leonie krijgt een huilbui