Wat vooraf ging, lees je hier: Leonie doet het, of toch niet?
Het was zeven uur ‘s avonds. Julia kwam met haar sporttas uit haar kamer. “Ik ga sporten!” Ze riep het nonchalant, alsof het wekelijks gebeurde. Leonie wist even niet wat ze moest doen. Sporten? “Ho, wacht! Waar ga je heen dan?” Julia stond zuchtend bij de voordeur. ‘Wat is het toch een echte puber aan het worden’, concludeerde Leonie. Ze onderdrukte een glimlach. “Ik ga met Suzanne mee, die gaat altijd naar de sportschool en mag een introducé meenemen”, verklaarde Julia. “Suzanne? Als in… Suzanne, de ex-vriendin van je vader?” Leonie kon geen andere Suzanne bedenken. “Ja, mag dat niet dan?” Katte Julia. “Nou nou, rustig even. Tuurlijk mag dat wel, waarom heb je dat niet gewoon eerder gezegd?” Vroeg Leonie. Julia stond onrustig bij de deur, de deurknop in haar hand en ze keek schichtig naar buiten. “Suzanne staat op me te wachten”, zei Julia, “dus ik ga.” Leonie keek langs haar dochter door de deur en zag op de parkeerplaats een auto staan met een vrouw erin. Suzanne. “Oké schat, hoe laat ben je ongeveer thuis?” Bij het woord ‘oké’ had Julia de deur open gedaan, ze draaide zich om naar Leonie. “Over anderhalf uur ongeveer”, zei ze een rende de galerij af.
Leonie liep terug naar binnen. Wat kon je het jezelf toch moeilijk maken als je een puber was, dacht ze. Kennelijk had Julia gedacht dat ze niet met Suzanne mee mocht als ze het van tevoren gevraagd had. Nou ja, ze moest er straks maar even over praten met Julia als ze terug was. Het was natuurlijk prima als Julia ging sporten, ook als dat was met de veel jongere ex-vriendin van haar ex. Het leven kan ingewikkeld zijn. Ze besloot het Julia niet moeilijk te maken.
Een kwartier later ging de bel. Het was Ilse die met rode konen voor de deur stond. “Heb je even?” vroeg ze. “Ja, Martijn en Ismay zijn wel hier”. “Ow, ja, natuurlijk.” Leonie zag dat Ilse nadacht. Ze wilde kennelijk iets vertellen waar kinderoren niet welkom bij waren. “Kom ff in de keuken anders, ze zitten voor de tv, die horen toch niks”. Samen liepen ze naar de keuken waar Leonie een koffiekopje pakte voor Ilse en onder de Senseo zette. “Nou, brand los”, lachte Leonie. “Ik ben gisteravond op date geweest”, sprak Ilse plechtig. “Nee! Je meent het! En?” Ilse bloosde en begon te vertellen over haar date. Dat ze had afgesproken bij een café in een dorp dertig kilometer verderop, tussen de beide woonplaatsen in. Een dorp dat ze niet kende. “Jij spreekt af op een plek die je niet kent met een man die je niet kent?” Verbaasde Leonie zich. “Wie wist hiervan? Wie wist waar je was?” Ondervroeg ze haar vriendin. Ilse keek verbaasd op. “Niemand wist het natuurlijk.” Leonie was perplex. “Niemand? En als je nou de verkeerde getroffen had? Als je van de aardbodem was verdwenen? Dan wist niemand wat je aan het doen was, dat je had afgesproken en waar. Wil je dat nooit meer doen?” Leonie was op dreef. “Echt hoor! De volgende keer als je wat afspreekt met de eerste de beste wildvreemde kerel, zeg je tegen mij waar je bent. Dan bel ik je op na een half uur ofzo, zodat je een smoesje hebt dat er iets is met de kinderen ofzo, mocht je weg willen. En als je in nood bent, hoef je me alleen maar een berichtje te sturen, dan weet ik in ieder geval waar je bent!”
Het vervolg lees je hier: Leonie houdt iedereen uit de problemen
zo is dat Leonie heeft helemaal gelijk!!