Mijn schoonmoeder

Toen ik 2,5 jaar geleden een relatie kreeg met Marc, was daar ook mijn schoonmoeder. Een schoonmoeder. Je hoort er meestal niet de positiefste verhalen over. Nooit eerder had ik een schoonmoeder gehad. De moeder van mijn ex-echtgenoot werd slechts 32 jaar en ook daarna was er nooit een echte schoonmoeder. Marc zijn moeder was dat wel. Al snel nam hij me mee om kennis te maken met zijn moeder. Ik vond haar direct sympathiek. Natuurlijk was het even aftasten. Ik kon me voorstellen dat ze niet stond te trappelen om weer een nieuwe schoondochter te krijgen. Met vier zoons waarvan er drie gescheiden waren, had ze al heel wat schoondochters zien komen en gaan. Maar ze accepteerde me eigenlijk meteen. En ik moest haar maar nemen zoals ze was, zoals ze zelf zei. “Ik heb geen blad voor mijn mond, je moet me maar nemen zoals ik ben.” Duidelijk was ze in ieder geval wel. Regelmatig gingen we richting Abcoude en na een paar maanden begon ze te vragen hoe het met mijn kinderen was. Toen wist ik dat ik weer wat verder geïntegreerd was. Recht voor zijn raap was ze, nuchter en direct. Maar ook heel gevoelig. Bezorgd om haar zoon, mijn Marc. De zoon die zoveel op haar lijkt. In alles. De humor, de kracht om door te gaan als het moeilijk wordt, beiden zullen ze niet snel zeuren over ‘pijntjes’. “Als klagen hielp, deed ik het de hele dag”, of: “Mijn kop is nog prima, de rest sleep ik wel mee” en “Pijn? Ach, daar gaan we het niet over hebben.” Tot in allerlei kleinigheden lijken ze op elkaar. Hoogtevrees, mopperen over hoe lastig het is om eieren te pellen, die ogen, het wijzen met het vingertje, eerst douchen en dan pas ontbijten, poetsdrang, maar bovenal vinden ze beiden humor heel belangrijk. Er moet wel gelachen kunnen worden. Vanaf het begin had ik de behoefte haar te laten weten dat wij gelukkig zijn samen, dat haar zoon nu gelukkig is.

Begin dit jaar was ze benauwd, het bleek longkanker te zijn. Ze werd bestraald en alhoewel de behandeling aansloeg, ging ze zich niet veel beter voelen. In april moest Marc zijn onderbeen geamputeerd worden en in die tijd, toen Marc in het revalidatiecentrum was, ben ik eens in mijn eentje bij haar op bezoek geweest. Dat vonden we beiden heel gezellig. Ik wilde haar geruststellen, met Marc zou het wel goed komen. Kort daarna konden we weer samen naar haar toe, zodat ze ook zelf kon zien dat het echt weer goed ging. Zelf kwakkelde ze wat door tot deze zomer het bericht kwam dat er uitzaaiingen gevonden waren in de lever, ze was uitbehandeld. “Zie je wel, ik heb dat de hele tijd al gevoeld.” Meteen was ook duidelijk dat ze zelf de regie wilde houden. Geen lijdensweg, “Ik bepaal!” en dan wijzen met dat vingertje. Ze bepaalde het zelf. Ze ging snel achteruit, een datum werd geprikt. In de dagen voorafgaand kwamen haar kinderen, kleinkinderen en vriendinnen langs. Ze was nuchter en sterk, ze was er echt klaar mee en klaar voor, ze verlangde naar rust, verlangde ernaar naar haar mannetje terug te mogen. Ze heeft een topweek gehad. Op vrijdagmiddag begon ze aan haar reis, in het bijzijn van haar vier zonen nadat ze ons op het hart gedrukt had plezier te maken in het leven. Een week later hebben we haar naar haar laatste rustplaats gebracht, bij haar man. Ook haar afscheid had ze van begin tot eind op papier gezet, we hoefden alleen maar haar draaiboek te volgen. Ze had iedereen een rol bedeeld en zo deden we het echt met zijn allen.

Mijn bijzondere, sterke en lieve schoonmoeder, ze heeft rust nu.