Sleutels inleveren

dit blog is geschreven op 22 juli 2019

Vanmiddag hebben mijn zus en ik de sleutels van het huisje van mijn moeder ingeleverd bij de woningcorporatie. Weer wat afgesloten. Een week of zes zijn we er in totaal mee bezig geweest, rustig aan, er was geen haast, er was immers een opzegtermijn, dus we konden rustig naar deze datum toe werken.

We zijn maar gewoon ergens begonnen, in die rare dagen na het overlijden van mijn moeder en voor de begrafenis, die ruim een week later pas was. Gewoon een kastje opentrekken, kijken wat je eventueel wil bewaren en wat weg kan, onderling de spullen verdelen. Mijn zus en ik hebben dat helemaal samen gedaan, en dat was goed. We zijn naar elkaar toe gegroeid in die dagen en het verdelen ging als vanzelf. Geen enkele keer is er irritatie ontstaan over spulletjes die we beiden perse wilden hebben. De grotere meubels werden op marktplaats gezet, maar naar blank eiken is momenteel niet heel veel vraag. De koelkast, vriezer en wasmachine werden wel snel verkocht, maar de grote meubels… dat was toch best lastig. Een grote kast en de buffetkast uit de keuken zijn uiteindelijk naar de kringloopwinkel in Loosdrecht gegaan, waar ze grijs geschilderd zijn en nu te koop staan.

Zakken vol kleding en dozen vol met vazen en bloempotten bracht mijn zus naar de kringloopwinkel. Mijn zoon, die sinds een half jaar op zichzelf woont, kon de grote kledingkast en de pannen wel gebruiken. De bakspullen, het bestek, nog wat pannen en glaswerk staan in dozen te wachten op het moment dat mijn dochter de deur uit gaat. Alles gaat door je handen, tientallen zilveren theelepeltjes, de restanten van het servies dat mijn ouders bij hun trouwen kregen/kochten, tot aan het laatste postzegeltje en notitiebriefje. Het hele huis moest tenslotte leeg. Zelf heb ik een voorraad kaarsen voor een paar jaar, die kocht of kreeg mijn moeder wel, maar brandde ze nooit. Verder heb ik het redelijk binnen de perken kunnen houden, maar er staat toch genoeg in mijn huis wat bij mijn moeder vandaan komt.

Toen de persoonlijke spullen opgeruimd en verdeeld waren, hebben we het restant meubels op laten halen en vorige week hebben we met zijn vieren de laminaatvloer eruit gesloopt. Omdat er niet bijtijds een nieuwe huurder bekend zou zijn, moest hij eruit gehaald worden. We dachten dat dat nog best een klusje zou zijn, maar… het is maar een klein huisje en het was kliklaminaat, binnen een uur lag alles in de auto om afgevoerd te worden naar de stort. Ook weer gedaan. Toen nog een bezem erdoorheen en het huis was klaar om opgeleverd te worden.

Vandaag was het dan zo ver. We hebben het samen gedaan, mijn zus en ik. Nog even in het huis rondgelopen, maar het was leeg en het echode, het was niet meer haar huis. Bijna automatisch stonden we in de tuin. De tuin, haar lust en haar leven, het enige dat er nog hetzelfde uitzag. Bij de vlinderboom, die uitbundig bloeit, vlogen twee dagpauwogen en… een witte vlinder! Nadat we de deur echt voor de laatste keer gesloten hadden, stonden we nog even in de voortuin te dralen. Daar was ie weer: de witte vlinder. Hij vloog nog een laatste rondje door de voortuin en vloog toen weg, alsof hij wilde zeggen: toe maar, kom maar met me mee, ga maar, het is goed geweest. Alsof ik mijn moeder hoorde: ‘nou, ga maar hoor, het is nu wel genoeg geweest, jullie hebben lang genoeg gekeken, het verandert er toch niet door’.

Dus gingen we op weg naar het kantoor van de woningcorporatie om de sleutels af te geven. Daarna hebben we samen nog een tijd op een terrasje gezeten, een beetje praten over wat ons bezighoudt. Daarna weer terug naar het huis van mijn moeder, mijn zus haar auto stond daar nog. Nu konden we niet meer naar binnen, toch een raar idee. Zo vaak daar geweest, in dat rare straatje wat mijns inziens zo onlogisch in elkaar zit. Het straatje waar mijn moeder bijna tien jaar zo gelukkig is geweest na haar scheiding. Zo vaak heb ik daar geparkeerd, in de straat met veel te weinig parkeerplaatsen en nu… nu hebben we er niets meer te zoeken. Al wat nog aan mijn moeder herinnert is de tuin, met de vlinderboom en de witte vlinder. Maar ik denk dat ook de witte vlinder de tuin voorgoed verlaten heeft.

(Visited 24 times, 1 visits today)

2 reacties

  1. ik herken er heel veel van. Wij hadden dat in 2014. Maar wij moesten het binnen 2 weken leeg hebben waarvan de 1e week mijn moeder nog in haar kamer opgebaard stond. Maar zo jammer mijn zus wilde gewoon niks hebben. Ik heb meegenomen wat ik persé zelf wilde en toen onze kinderen laten kijken. Ik heb nog eea meegenomen wat zij niet wilden wat mij toch aan mijn hart ging als dat verdween. Wat in die 2wk verkocht kon worden via MP gedaan en toen de kringloop.
    Er staat nu iets in mijn vitrine kast wat ik nooit mooi vond en er dan toch geen vrede mee had als dat naar de kringloop ging. En weet je ik ben er nu gewoon blij mee omdat mijn moeder het zo mooi vond. Je gaat ineens anders naar iets kijken hé.

    1. Nee, sommige dingen mogen niet weg. Dat hadden mijn zus en ik ook wel. Zo van: dat mag niet weg, dus wie neemt het?

Laat een antwoord achter aan Marijke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *