Eind 2021 kwam ze in ons leven en al snel gaven we haar de bijnaam ‘The Old Lady’. Want een Lady is ze en ja, met haar, destijds, 21 jaren voor een auto ook niet meer echt jong te noemen. We haalden haar op in Oudeschip, dat ligt aan het einde van de wereld, zoek het maar op. Na een proefrit was Marc direct om, wat een prachtauto! Het geluid van de motor, (echt een mannending denk ik) de uitstraling van een elegante dure auto (ze heeft iets van een Jaguar), de afwerking van nep notenhout aan de binnenkant, de stoelen. We hadden graag gezien dat ze donkergroene of donkerblauwe lak had gehad, maargoed, bij een Lady van deze leeftijd heb je weinig te kiezen, groen metallic is ze, oftewel zilver met een druppeltje groen. Lady Lancia Lybra.
We namen haar mee naar huis en reden met haar rond. Ik kreeg de neiging te wuiven achter het raam, voelde me een koningin. Na ongeveer een maand liet ze ons op willekeurige momenten volledig in de steek. Wilde ze niet starten. De ANWB verving haar accu, maar dat bleek het probleem niet te zijn. Was het de computer dan? Vooruit maar, vervang het maar. Uiteindelijk bleek het in het slot te zitten en werd dat ook nog vervangen. Een rib uit ons lijf, maar hopen dat het nu klaar was. In een kringloopwinkel kochten we een zwarte herenhoed en een oranje dameshoed die we op de hoedenplank zetten. Een dochter verraste ons met haar naam in sierlijke plakletters: ‘The Old Lady’, die we op haar kont, eeh… kofferbakdeksel plakten. Nu nog een hondje met een knikkend kopje.
Recent viel het vermogen een aantal keren tijdens het rijden weg. Even aan de kant, even wachten en starten maar weer. Afgelopen maandagochtend ging dat anders, Marc was met haar op pad, maar kwam stil te staan, starten lukte soms nog wel, maar dan ging het na een paar honderd meter weer mis. De ANWB werd gebeld. Een ervaren ANWB-er arriveerde. “Zo, dus the Old Lady doet het niet meer?” Opende hij het gesprek. “Start haar maar eens”, en ja hoor, ze deed het. Afgesproken werd dat Marc richting de garage zou rijden en de ANWB achter hem aan. Ze is een automaat en die kun je kennelijk niet slepen. Na een paar honderd meter stopte het weer. “Tijd voor the magic trick”, zei de ANWB man en vroeg Marc de motorkap te openen. Hij keek even en deed hem weer dicht. “Starten maar!” En dat deed ze. “Wat heb je nou gedaan?” vroeg Marc. “The magic trick, motorkap open en weer dicht”. Rijden maar weer, wederom een paar honderd meter. De ANWB monteur nam plaats naast Marc en ze kletsten wat. Over het werk, op een druilerige maandagochtend, over de auto en de diagnose die hij gesteld had. ‘Dit is een degelijke auto, een V5 motor, die moet je niet weg doen hoor! Die Italianen zijn alleen niet zo goed in elektronica’. Marc beaamde dat, de computer en het slot waren inmiddels vervangen, des te meer reden om haar niet weg te doen. ‘Gewoon oprijden deze auto’. “Nou, we hebben even gekletst, starten maar weer”, en dat deed ze. Ze reed helemaal door tot de garage. Marc en de ANWB man liepen de werkplaats binnen. Lady Lybra is de nachtmerrie van de garagehouder, die bij het zien van zijn gasten riep: “Ah nee! Niet op maandagochtend!” De ANWB dokter deelde zijn diagnose met de garagehouder en bracht Marc weer thuis. Het leed is in principe niet groot dit keer, een BDP of Bovenste Dode Punt sensor, iets met de benzine inspuiting.
Hopelijk hebben we nog lang plezier van onze Lady, want ik denk dat we ons aan het advies van de ANWB dokter gaan houden: we rijden haar op! We moeten alleen nog even op zoek naar zo’n afzichtelijk hondje met een knikkend kopje.
Zijn natuurlijk ook auto’s voor een liefhebber met verstand van techniek en zin in sleutelen. Als je alles moet laten doen word het gauw een dure hobby. Ik spreek uit ervaring als eigenaar van een 52 jaar oude oldtimer.