Hemelvaartdag 2019:
Mijn moeder is sinds een paar dagen opgenomen in het ziekenhuis. Omdat het thuis niet meer ging. Omdat ze niet kan eten. Gisteren hebben we de definitieve diagnose gekregen. De borstkanker die haar drie keer in de laatste negentien jaar parten speelde en ervoor heeft gezorgd dat haar beide borsten zijn geamputeerd, is terug. In de vorm van slokdarmkanker. Heel erg ver gevorderde slokdarmkanker. Ze zal niet meer genezen. Deze hemelvaartdag ga ik ’s morgens bij haar op bezoek, samen met Marc. Het is het eerste bezoek na de diagnose. Ze krijgt via een ‘snorretje’ zuurstof toegediend. Ze is erg verslechterd in de nacht. Later die dag blijkt dat ze een flink hartinfarct gehad heeft. Ik ben ervan overtuigd dat haar ziel op deze manier probeert haar een lijdensweg te besparen. De lijdensweg waar ze haar hele leven al bang voor is. En zo loopt het inderdaad. Precies een week later, op donderdag aan het begin van de avond, zal ze overlijden. Haar overlijden is van zo’n wonderlijke schoonheid dat ik er een jaar later nog steeds verwonderd over ben. Ik mis haar, natuurlijk, ik heb heel wat tranen gelaten, maar toch is er een diep overheersend gevoel van vrede rondom haar overlijden. Mijn lieve moeder.
Hemelvaartdag 2020:
Gisteren is Marc thuisgekomen uit het revalidatiecentrum waar hij bijna vier weken verbleef. Precies een maand geleden is zijn onderbeen geamputeerd om de strijd te winnen van de oprukkende vleesetende bacteriën. Er was geen keuze. De afgelopen zes, zeven weken waren een rollercoaster van zorgen, angst en uiteindelijk opluchting. Ook van frustratie, vooral over de regels rond corona waardoor we elkaar veel minder konden zien dan we wilden, maar ook van hoop. Straks met een prothese kan hij weer gewoon lopen. En van bewondering: wat is die man van mij mentaal toch sterk! Hij heeft toch weer de kracht gevonden om door te gaan, om het positieve te zien.
Hemelvaartdag 2019 was het begin van een ziekenhuisperiode die leidde tot het overlijden van mijn moeder. Hemelvaartdag 2020 markeert het einde van een ziekenhuis/revalidatiecentrumperiode die het gevolg was van de operatie die Marc moest ondergaan. Al met al is er in dit jaar, tussen de Hemelvaartdagen veel gebeurd. Veel pijnlijks, veel verlies, maar ook mooie dingen. Kennelijk hebben mensen dit soort heftige gebeurtenissen nodig om de verbondenheid te voelen met elkaar, om de familiebanden te voelen. De band met mijn zus is veranderd na het overlijden van onze moeder. Ik ben er trots op hoe we samen alles hebben afgerond, het opruimen van haar huis, het verdelen van de spullen, maar ook hoe we gevoelsmatig bij elkaar betrokken zijn.
Dat gevoel speelt ook in de situatie rond Marc. We hebben samen zes kinderen, hij drie en ik drie en het is mooi om te zien hoe mijn kinderen bezorgd zijn over Marc, niet alleen omdat hij de man van hun moeder is, maar ook omdat ze zelf een goede band met hem hebben. Zo ook waren zijn kinderen bezorgd over hoe ik me voelde en dat is mooi. Er is zoveel liefde om ons heen. Ik kan niet anders dan dat koesteren. Tegelijkertijd stuur ik een berichtje naar boven, dat het nu best even wat rustiger mag. Mam, kun jij daar niet voor zorgen?