Week 7 – Grootmoeder

Dinsdag

Dochterlief zit volop in de zwangerschapskwaaltjes. Nou ja, noem het maar kwaaltjes. Het zijn eigenlijk gewoon Kwalen. Strontmisselijk is ze en ze heeft bandenpijn. Ook vervelend, maar die misselijkheid… Ik weet het nog goed. Van bepaalde, heel normale en helemaal niet zulke opvallende geuren, kun je echt zo vreselijk ziek worden! ‘Moet ik wel iets eten of komt het er dan uit?’ Echt overgeven hoefde ik zelden tot nooit, maar die misselijkheid… Ze heeft al overal biscuits en ontbijtkoek liggen, er moet steeds eten in de buurt zijn. Bij mij kwam het na verloop van tijd zo ver dat ik geen volkorenproducten meer kon eten. Alleen nog witbrood, maar dat smaakte naar jodium. Ik heb weken geleefd op witbrood met kiprollade en aardbeienyoghurt. Het avondeten ging dan wel goed, gelukkig. Na verloop van tijd weet je beter wat wel en niet te doen en op een gegeven moment wordt het goddank ook echt minder, tot het, bij zo’n 16 weken, verdwijnt. Ik vind het zo rot voor haar dat ze zich zo beroerd voelt. Maar tja, het hoort erbij. 

Ondertussen heeft het oma-virus mij volledig in zijn greep. Donderdagavond heb ik een newborn overslagtruitje op de pennen gezet, van baby Merino wol in de kleur tarwe. Ik vind die natuurlijke kleuren eigenlijk wel heel erg mooi. Ik brei er ook een broekje en sokjes bij. Het is een klein truitje en het gaat dus snel, al moet ik opletten met mijn armen, die zijn al snel overbelast en hebben ook nog een verhuizing doorgemaakt het afgelopen jaar. De voorkant van het truitje is inmiddels klaar. Het maakt me rustig, ik kan iets concreets doen voor het kindje dat straks komt! Ik appte al naar dochter: ‘het truitje is inmiddels honderden keren groter dan het kindje waar het voor is’. Best een gekke gedachte. Een kindje van een paar millimeter en hoe druk zijn we er al mee? 

Een wezentje zo klein laat ons al allemaal wennen aan onze nieuwe rollen. Marc wordt een uitbundige opa, dat weet ik zeker. Lol maken en gek doen. Ik hoop dat ik een lieve, zachte oma wordt. Een oma waar je leuke dingen mee doet, cake bakken enzo, een oma waar je lekker bij op schoot kan zitten, die je voorleest en waar je bij terecht kan als er iets is. Die vertrouwensband zou ik graag willen met mijn kleinkinderen. Een oma zoals mijn moeder was. Mijn eigen opa’s en oma’s waren al vroeg dood en ik ken het fenomeen dus niet van mezelf. Ik heb pas bij mijn eigen kinderen en mijn moeder gezien hoe mooi de band tussen oma en kleinkind kan zijn. Mijn moeder paste twee dagen per week op, dat is wel een verschil, die band is al vroeg ontstaan. Al stopte het oppassen toen ze naar school gingen, omdat mijn moeder vijftien kilometer verderop woonde en geen auto reed. Ik ga niet structureel zoveel oppassen, maar wil wel een goede band opbouwen met mijn kleindochter. Zonder tegenbericht ga ik er namelijk gewoon van uit dat het een dametje is! 

Het boek ‘De geboorte van een oma’ heb ik gisteravond uitgelezen. Wel een leuk boek en het bracht me op het idee om er ook over te gaan schrijven, al had ik dat vanuit mezelf denk ik ook wel bedacht. Verder gaat het mij te weinig over de zwangerschap, maar vooral over het gewone dagelijkse leven van de schrijfster. Te weinig over gevoel en gedachten naar mijn smaak. 

Woensdag

Ik heb iets nieuws bedacht om mijn aankomend omaschap concreet te maken. Ik wil een bedelarmband! Er moet een bedel aankomen waar ‘oma’ op staat en dan wil ik bij de geboorte van mijn toekomstige kleinkinderen een bedel met hun naam en misschien eentje met een geboortesteen, dat geeft vrolijke kleurtjes erbij. Je hebt van die Pandora-achtige armbanden, of anders een schakelarmband. Ik heb de schakelarmband van mijn moeder waar mijn kinderkopje aan hangt, misschien ga ik die er wel voor gebruiken. Of juist niet. Nou ja, ik denk dat dit allemaal is omdat het kindje nog zo niet-concreet is. En ik zit ook nog in de fase dat ik mijn mond moet houden. Volgende week krijgt dochter de eerste echo om te kijken of het hartje klopt. Daarna mag het naar buiten gebracht worden. Duurt lang! 

Vrijdag

Zeven weken vandaag. Dochter heeft het inmiddels aan haar leidinggevende verteld en mag thuis werken voorlopig. Ze was weer zo misselijk. Thuis werken is wel fijner dan, rustiger opstarten, makkelijke kleren aan. Ik had gisteren een bijeenkomst van mijn astrologiegroep en daar heb ik het wel verteld. Het concreet maken waar ik het eerder over had, staat daar duidelijk in. De nieuwe maan stond op mijn Saturnus in Stier, die houdt van concreet maken. Die Saturnus staat in het twaalfde huis, het Vissen huis, het huis van het onzichtbare, van dromen. Breien voor een nog onzichtbaar wezentje, een droom bijna nog. Één van de dames zei: “Dus je wordt grootmoeder?” Grootmoeder, dat klinkt een stuk ouder dan oma. Aan de andere kant is het een mooi woord. Net als een grootmeester. Een grootmoeder, een level hoger dan een gewone moeder. Alsof je toe mag treden tot een mystiek gezelschap, de kring der grootmoeders, wijze vrouwen. Misschien vind ik het toch wel een mooi woord. Grootmoeder. Al geeft het ook wel een Roodkapje-associatie: “Grootmoeder, wat heb je grote oren!” Misschien moet er op die bedel aan de armband geen ‘oma’ komen te staan, maar ‘grootmoeder’.