We zijn nog aan het broeden op een ritueel om dit jaar op 31 december heel diep de geschiedenis in te schieten. Want tjonge jonge, wat was 2023 een jaar! Een jaar om heel snel achter ons te laten, al was het uiteraard niet allemaal kommer en kwel, maar wel veel te veel, veel te heftig.
Het jaar begon al op dag vijf slecht. Omdat dit de privacy van één van onze geliefden betreft, kan ik er verder niet veel over zeggen. Het was slecht, het hakte erin. En flink. We hadden ons voorgenomen dit jaar meer leuke dingen te doen, meer uitjes. Dus bestelde ik kaartjes voor een geweldig concert van de muziekvereniging uit Huizen waar ik lang lid van was. The Queen Symphony was prachtig. We boekten een arrangement van vijf dagen bij een Fletcher hotel in Deurne, gepland voor eind maart, we waren toen vijf jaar samen. En daar stopte het met onze goede voornemens.
Toen werd het maart en begon het langslepende verhaal van Marc zijn voet, de blaar die uitmondde in een heel circus aan dotterbehandelingen en operaties. De teller staat nu op elf ingrepen dit jaar als gevolg van de voet, wat op 12 december eindigde in de amputatie van het onderbeen. Het doemscenario dat we in de negen maanden ervoor probeerden te voorkomen, en niet alleen wij, maar al die artsen in het Antonius ziekenhuis en de thuiszorg die vanaf half juli twee keer per dag langs kwamen, allemaal in het belang van het behoud van het been. Omdat er echt, echt alles aan gedaan is om het been te behouden, kun je er dan op een gegeven moment ook vrede mee hebben dat het niet gelukt is. Het kon gewoon niet meer. Maar tjonge, wat heeft het ons een energie gekost!
Het arrangement in Deurne werd verzet naar begin juni, een goede keuze. Marc was aan de rolstoel gekluisterd, maar het viel in de weken na de transplantatie waarin het goed ging. Het was prachtig weer, we hebben ervan genoten.
Al heel lang hielden we de huizenmarkt in de gaten. Een ander huurhuis, of een koopwoning. We wilden weg uit het appartement in de Emtinckhof, vooral door het langslepende conflict over de tuin. De toestemming die we hadden gevraagd en gekregen van de vorige woonconsulent om potten buiten de tuin te zetten, die uitmondde in een hevige strijd met de nieuwe woonconsulent. Vorige zomer al en deze zomer weer. Er kwam zelfs een keer een man in een auto met aanhanger voor rijden die opdracht had gekregen de potten weg te halen, en dit zonder aankondiging aan ons! Marc zat buiten in de rolstoel, de slangen van de vacuümpomp staken uit zijn voet. De man overzag de situatie en weigerde zijn opdracht. Daarna was het de rest van de zomer gelukkig rustig vanuit Woonzorg.
Maargoed, we hielden dus al heel lang de huizenmarkt in de gaten. Huren zou lastig worden, dus moest het kopen worden. Vroeg in de zomer hebben we een paar bezichtigingen gehad in eengezinswoningen, maar later besloten we, met het oog op de voet, ons toch te beperken tot gelijkvloers. Uiteraard was een behoorlijke tuin een must. En dat is een lastige combinatie. Half augustus, tussen afspraken bij de cardioloog en de vaatchirurg in, werden we gebeld over een net te koop staande woning waar ik die ochtend vroeg op had gereageerd. Twee dagen later konden we komen kijken. Gelijkvloers, een flinke tuin, geen bovenburen. In Amersfoort. We deden een bod en kregen het huis. In november verhuisden we. Onze moeders boven zijn het met onze keuze voor dit huis eens. Zowel op de dag van de overdracht als op de dag van de verhuizing lieten ze heldere regenbogen stralen aan de lucht.
En dus moest mijn appartement in Blaricum verkocht worden. De helft van mijn zomervakantie ben ik er bezig geweest, opruimen, hier en daar wat opknappen, ruimen, ruimen ruimen. Wat heeft een mens een spullen! 4 oktober kwam hij in de verkoop en twee weken later was hij verkocht! Een zorg minder, maar nu moesten alle spullen er dus uit. Het nodige staat nog in dozen op onze vliering, bergen gingen er naar de kringloop, de kliko en het grof vuil. Mijn zoon en dochter deden vrolijk mee en kochten beiden ook een andere woning en verhuisden in december. Ook Marc zijn dochter kocht met haar vriend een huis en zij besloten van de gelegenheid gebruik te maken om meteen maar te trouwen. Het was een prachtige zonnige dag in augustus toen dit prachtige stel elkaar het jawoord gaf.
In die dagen was het met Marc zijn voet wat rustiger, twee keer per dag kwam de thuiszorg, dat wel, maar er gebeurde even niets, het weefsel moest groeien voor de huidtransplantatie die begin december gepland stond. Het liep anders. We woonden twaalf dagen in ons nieuwe huis toen Marc werd opgenomen voor het laatste hoofdstuk van zijn rechteronderbeen.
Een ander voornemen voor dit jaar was het schrijven van mijn boek. Mijn boek over mijn stamboom. Het heeft goed gewerkt om daar een deadline aan te hangen. Ik bezocht een lezing, we bezochten het Veenpark en ik schreef en schreef. Vlak voor de overdracht van ons huis was het schrijven klaar. Het boek is helaas nog niet af. Ik moet nog een kaft ontwerpen en het moet nog gedrukt worden. Dat wil ik in de eerste helft van 2024 afronden.
Nu loopt het jaar op zijn eind. Marc is net weer thuis, de overdracht van het appartement in Blaricum is achter de rug. Ik ben voorzichtig begonnen in de tuin, daar moet nog veel gebeuren voor het in het voorjaar de tuin is die ik in gedachten heb. Maar we zijn aan het bouwen.
Een jaar van opruimen, schiften en verandering. Een nieuwe woonplaats, onze definitieve eigen tuin, een nieuw begin. Voor Marc in een andere vorm ook een nieuw begin, zonder onderbenen. Degenen die hem kennen weten dat hij gewoon weer gaat lopen straks, met twee protheses en Fritz, de wandelstok. Er wordt al naar mogelijkheden gekeken om ook weer te kunnen autorijden.
Op een paar mooie gebeurtenissen na was 2023 geen goed jaar voor ons. Te veel, te heftig, te weinig rust. Het heeft mooie dingen opgeleverd, zeker! Toch hoop ik dat het jaar dat voor ons ligt wat meer rust bevat, wat minder heftige gebeurtenissen. Marc gaat weer lopen, we gaan genieten van onze tuin in wording, we genieten van ons nieuwe buurtje, van de nieuwe stad waar we wonen. Wie weet wat 2024 ons nog meer gaat brengen. Met 2023 zijn we wel klaar, dus kom maar op!
Ik hoop voor jullie op een mooi en rustig 2024 met veel geniet momenten