17 juli 1970… Vandaag dus precies vijftig jaar geleden, een halve eeuw. Het was de dag dat mijn ouders met elkaar trouwden. Ik was daar ook al bij, want ik werd zeven maanden later geboren, al was de bruiloft al langer gepland, dus alsnog was het geen ‘moetje’.
Ik moest er van de week ineens aan denken, toen het 15 juli was. Op die dag namelijk zijn mijn oom en tante getrouwd, ook in 1970, twee dagen voor mijn ouders dus. Mijn vader is er eentje van een drieling. Zijn andere drielingbroer trouwde een maand later. Toch vierden alleen mijn oom en tante van de week hun 50-jarig huwelijk. De andere oom en tante zijn al een jaar of veertig geleden gescheiden en mijn ouders gingen elf jaar geleden uit elkaar. Bovendien overleed mijn moeder vorig jaar.
Mijn ouders kenden elkaar nog geen jaar toen ze trouwden. De tijden waren moeilijk. Mijn vader woonde op kamers, mede omdat hij een lastige relatie met zijn moeder had en mijn moeder was ook op kamers gaan wonen omdat ze inmiddels inwoonde bij haar zus. Dat kwam omdat haar moeder een aantal jaar ervoor was overleden en haar vader inmiddels was ingetrokken bij zijn nieuwe partner. Mijn moeder’s zus bleef met man en kind in het ouderlijk huis wonen. En dus woonde mijn moeder ineens bij haar zus in.
Maargoed, terug naar mijn ouders. Ze trouwden dus. Voor beiden misschien wel een vlucht, op naar een betere toekomst. Ik heb mijn moeder nooit echt heel liefdevol over mijn vader horen praten. Ze had het er dan over dat hij betrouwbaar was en een harde werker, maar de liefde spatte er nooit van af. Ik heb ze elkaar nooit liefdevol zien kussen bijvoorbeeld. Ze gingen meer ieder hun eigen gang. Mijn vader werkte veel, ook op zaterdag had hij nog een klusadres, en als hij thuis was bemoeide hij zich niet zo met het gezin. Hij was in de tuin, luisterde muziek of zat in bad. Ik kan me ook niet herinneren dat hij me ooit gestraft heeft, de opvoeding werd door mijn moeder gedaan. Mijn moeder was vader en moeder in één.
Mijn ouders hebben het dus uiteindelijk veertig jaar met elkaar uitgehouden. Na een huwelijk van 39 jaar gingen ze uit elkaar. Er zijn tijden geweest, in mijn tienerjaren, dat dat mijn grootste angst was, dat mijn ouders zouden gaan scheiden en toen het gebeurde, was het eigenlijk helemaal niet meer erg. Ze hadden in de loop der tijd een moeizame verstandhouding gekregen. Mijn vader was het jaar ervoor met pensioen gegaan, iets waar mijn moeder al jaren tegenop zag en kennelijk had ze dat goed voorvoeld, een jaar na de pensioendatum kon het huwelijk ten grave gedragen worden.
Vandaag zouden we dus een feestje gehad kunnen hebben. Maar eigenlijk was de scheiding het feestje. Mijn moeder is nog tien jaar heel erg gelukkig geweest in haar eigen kleine huisje met tuintje, waar ze zelf alles uitmaakte, waar geen stress, ergernis en ruzie was. Soms denk ik aan hoe het geweest zou zijn als ze veel eerder gescheiden waren, mijn zus is daar nog stelliger in, die heeft daarop gehoopt in haar jeugd terwijl ik er bang voor was. Maar eigenlijk moet je in dit geval de conclusie trekken dat deze twee mensen helemaal niet met elkaar hadden moeten trouwen. Maarja, wie was ik dan geweest? Was ik er wel geweest? En als je ervan uitgaat dat zielen hier op aarde zijn om te leren, dan klopt het allemaal weer. Het zal voor beiden, en dus ook voor hun kinderen, mijn zus en ik, te maken hebben met de lessen die we moeten leren hier op aarde. En zo is het dan toch nog goed geweest.
Eén reactie