Leonie maakt warme chocomel (S2-25)

Wat vooraf ging, lees je hier: Leonie heeft een hangdag

Leonie besloot niet teveel aandacht aan Martijn te besteden. Ze richtte zich op Ismay, maar observeerde haar zoon ondertussen. Die zat met een boos gezicht naar de televisie te kijken, de afstandsbediening in zijn handen geklemd. Ze besloot om Ismay in haar kamer te gaan voorlezen. Ismay leefde helemaal op bij dat vooruitzicht en ging haar tanden poetsen en pyjama aantrekken. Drie kwartier later lag Ismay in bed en kwam Leonie terug in de woonkamer. Martijn leek in de tussentijd niet bewogen te hebben.

“Warme chocomel?” Martijn leek uit zijn coma te ontwaken en keek haar verrast aan. “Ja!” zei hij. Leonie grijnsde en verdween naar de keuken. Met warme chocomel voor Martijn en een mok koffie voor zichzelf in haar handen ging ze naast Martijn op de bank zitten. “Zo, zijn we eindelijk eens even samen. Hoe gaat het met mijn zoon?” Leonie overhandigde de chocomel aan Martijn en klemde haar beide handen om haar eigen koffie heen. Lekker warm! “Gaat wel,” zei Martijn schouderophalend. “Vind je het heen en weer reizen moeilijk?” Martijn keek haar onderzoekend aan, of hij wilde inschatten wat Leonie wilde horen. “Tuurlijk vind je dat moeilijk,” besloot ze voor hem in te vullen. “Iedere paar dagen bedenken wat je nodig hebt, wat je mee moet nemen, dan weer naar je moeder, dan weer naar je vader…” Ze liet een stilte vallen en keek Martijn aan. Die knikte. “Maar dat hebben Julia en Ismay ook en papa heeft het ook moeilijk en jij…” Hij keek haar vragend aan. “We hebben allemaal een nare tijd gehad en we zijn nog aan het wennen,” concludeerde Leonie. Martijn keek even voor zich uit, alsof hij twijfelde of hij iets wilde zeggen. “Weet je mam, in het begin had ik daar minder moeite mee dan nu. Toen was het nieuw ofzo en nu, het is net of ik nu ineens snap dat ik voor altijd iedere paar dagen moet verhuizen.” Weer die onderzoekende ogen, of hij bang was dat hij straf kreeg voor zijn opmerking. Leonie knikte. “Ik denk dat ik dat wel begrijp”, zei ze zonder hem aan te kijken. Ze nipte van haar koffie. “In het begin was iedereen overstuur, misschien vooral papa en ik, of in ieder geval had je dat idee en nu komt het besef dat het niet meer anders wordt.” Zwijgend zaten ze naast elkaar. “Ik vind het heel goed van je dat je dit gezegd hebt”, zei Leonie na een tijdje. Martijn knikte en glimlachte, hij leek wel twintig kilo te zijn afgevallen. 

“En hoe is het op school? Want dat is ook nieuw voor je nu.” Martijn haalde zijn schouders op. “Tim praat af en toe met me, als Daan er niet is, maar als ze samen zijn, doet hij net of hij me niet ziet. Maar in mijn klas zitten ook wel een paar aardige jongens hoor.” “Dat is mooi. Blijf maar gewoon bij jezelf. Zoals Tim, dat hij alleen met je praat als Daan er niet is, dan is Tim niet zichzelf, dan doet hij dingen om bij Daan in de smaak te vallen en dat moet niet, blijf jij maar gewoon Martijn, dat is goed genoeg. Toevallig hou ik heel veel van mijn Martijn”.  Leonie gaf haar zoon een por in zijn zij. Dit was wel weer diepgang genoeg, besloot Leonie en samen keken ze nog een tijdje zwijgend naar de televisie.

Hoe het verder gaat, lees je hier: Ismay gaat met Leonie mee boodschappen doen