Wat hieraan vooraf ging, lees je hier: Leonie maakt warme chocomel
“Ik loop even naar de supermarkt!” Leonie stond met haar schoenen en jas aan bij de deur. De mededeling was bedoeld voor Ismay, die op haar kamer was. “Wacht! Ik wil mee!”, riep Ismay, die meteen uit haar kamer kwam stuiven. “Maar ik heb maar een paar dingen nodig, ik ben zo terug”, probeerde Leonie, die niet zo’n zin had om te wachten tot Ismay haar schoenen en haar jas aan had. “Maar ik wil mee”, zei Ismay op een zeurderig toontje terwijl ze een pruillip trok. “Nou, wel een beetje opschieten dan, anders ben ik eerder terug dan dat jij je schoenen aan hebt.” Ismay begon zowaar vaart te maken. Het was ook wel gezellig, haar jongste mee naar de winkel. Leonie realiseerde zich dat dat steeds minder voor zou komen in de komende jaren. Terwijl Ismay zich stond aan te kleden dacht Leonie terug aan de jaren dat de kinderen klein waren en wat het werk het toen geweest was om alledrie de kinderen in schoenen en jasjes te hijsen, buggy’s op te klappen en de kinderen in autostoeltjes te wurmen. Je was zomaar een kwartier kwijt voor je zo ver was dat je de deur uit kon. Ze moest dus niet zo zeuren, vergeleken met toen ging het nu nog snel, bovendien kon Ismay het nu zelf. Leonie hoefde alleen maar te wachten.
Uiteraard verdween er meer in het mandje dan Leonie van tevoren van plan was geweest. Lekkere koekjes, snoepjes, ‘mam, nemen we deze?’ en een lekker toetje. Toen we bij de kassa alle boodschappen op de band had gelegd, schrok ze weer van de hoeveelheid. Ismay stond er tevreden bij te kijken en Leonie moest ook wel glimlachen. Ach ja, als ze er Ismay een plezier mee deed… Intussen stond Ismay iemand aan te kijken, Leonie volgde haar blik naar iemand in de andere kassarij. Frank stond haar breed grijnzend aan te kijken. “Hoi, met dochterlief op stap?” vroeg hij lachend en tegen Ismay: “Ken je me nog?” Ismay schudde haar hoofd. “Van de kringloopwinkel, pas je nog een beetje goed op die hele grote kerstman?” Toen wist Ismay het weer. “Mam, waar is die kerstman eigenlijk gebleven?” Alle ogen waren weer op Leonie, die juist blij was dat de aandacht even niet op haar gericht was, want ze kreeg het alweer heel erg warm… “Ik denk in de schuur, lieverd”, zei ze, ondertussen in haar geheugen gravend. Had ze het afzichtelijke ding in februari ofzo niet gewoon weggegooid? Veel tijd had ze niet, want ze was aan de beurt om af te rekenen en ook in de andere rij was Frank aan de beurt.
Terwijl ze haar boodschappen in haar tas deed en Ismay was afgeleid, liep Frank langs met zijn boodschappen. “Nou, tot kijk maar weer he?” Hij knipoogde en gooide opzichtig zijn bonnetje in Leonie’s tas. Voor ze iets terug kon zeggen was Frank de winkel al uit.
Hoe het verder gaat, lees je hier: Wat voor briefje kreeg Leonie?
Ja toevallig weer. Of heb je een stalker?
dat zal toch niet?
hihi slim van Frank. Vlug verder lezen ben heel benieuwd.