In de krant las ik dat bijna de helft van de Nederlanders bereid is om voor zijn vaderland te vechten. En dat terwijl de sneuvelbereidheid onder Nederlanders normaal lager is dan in andere landen.
Sneuvelbereidheid
Wat een afschuwelijk woord. Mijn maag draait zich ervan om.
Ja, er is een oorlog. In Oekraïne. Met een zeer dubieuze achtergrond. In onze media wordt het echter gebracht als dat Rusland de agressor is die ‘zomaar’ een soeverein land aanviel. En dat, als we niks doen, de Russen ook zomaar aan onze grens kunnen komen te staan. Die boodschap wordt dag in dag uit, al twee jaar lang, gebracht. In de kranten en op televisie. Er zijn veel mensen die het geloven. En waar Mark Rutte ons enige tijd nog verzekerde dat er geen Nederlandse militairen naar Oekraïne gestuurd zullen worden, worden nu de geesten rijp gemaakt dat dat toch zal kunnen gaan gebeuren. Zogenaamd om onze vrijheid en onze Westerse waarden te verdedigen.
En nu is er dat artikel over sneuvelbereidheid. Het klinkt allemaal niet zo zwaar. Maar laat even op je inwerken wat er bedoeld wordt. Sneuvelen is gewoon sterven, dood gaan, een leven dat beëindigd wordt. Een leven van iemand in de kracht van zijn bestaan, een jonge man of vrouw. De levens van zijn of haar nabestaanden worden er ook heftig door beïnvloed. Ouders, partners, kinderen misschien, die de persoon in kwestie moeten missen. En waarom? Door de ophitserij van politici die veilig in hun ivoren torens blijven zitten. De ophitserij van machtige mannen en vrouwen die te trots zijn om aan tafel te gaan zitten en te praten over de voorwaarden van vrede. Liever jagen ze honderdduizenden levens over de kling. Hoeveel jonge mannen en vrouwen zijn er al gestorven in die oorlog in het oosten? Dat moet de miljoen al ruim zijn overschreden. En dan hebben we het nog niet over de gewonden gehad. Miljoenen levens verwoest, een hele generatie wordt uitgewist en getraumatiseerd. Het kost weer twee of drie generaties in vrede om die pijn een beetje uit te wissen.
Mijn man en ik hebben samen zes kinderen, met partners gaat het over tien jonge mensen. Je moet er niet aan denken dat zij een oproep krijgen om zich te melden voor het front. Intelligente, zachtaardige, zorgzame mensen die op zijn minst getraumatiseerd zullen raken, misschien gewond terug zullen keren en misschien wel in een bodybag. En waarvoor? Voor de schaakspelletjes van de machtigen. Zij die geen gevoel hebben en alleen maar uit zijn op macht en geld. Mijn kinderen krijgen ze niet voor die zinloze strijd. Niet als ik het kan voorkomen. Onze kinderen en hun partners moeten ‘gewoon’ hun leven kunnen leven zoals zij dat nu doen, met de toekomstplannen die daarbij horen. Huisje, boompje, beestje. De gewone dingen. Een baan, een huis, kinderen wellicht.
Verschillende keren heb ik militaire begraafplaatsen bezocht. Het beneemt je de adem, al die witte kruizen in het gelid. De vermelding van naam, geboorte- en sterfdatum, vaak wordt ook de leeftijd erbij vermeld. Al die jonge mensen, zovelen zijn er al gestorven, voor wat? Zoveel levens geknakt.
Ik hoop dat mensen zich er meer in gaan verdiepen en zich realiseren wie of wat het vaderland is waar ze zogenaamd hun leven voor willen geven. En hopelijk daalt die ‘sneuvelbereidheid’ dan tot het vriespunt.
Laat onze kinderen met rust. Ik wil niet dat ze eindigen onder een zinloos wit kruisje als slachtoffer van een zinloze oorlog.