Week 6 – Het moederdagkado

Maandag

12 mei 2024 was het moederdag. Het werd een heel bijzondere moederdag. Mijn oudste dochter en schoonzoon kwamen ‘s avonds. Ik kreeg een bos bloemen, maar zag ook dat dochterlief nog een doosje in haar handen had. Ik dacht: ‘dat wil ze kennelijk straks geven, als we zitten’. Dus bloemen rustig in een vaas gezet, drinken ingeschonken, waarbij dochter hielp. 

We zaten buiten en ik kreeg het doosje in mijn handen gedrukt, ingepakt in groenig papier met witte hartjes. Ik zei nog: “mooi kleurtje” en deed het doosje open, dat kon zonder het papier eraf te scheuren. En wat zat er in het doosje? Er lagen vier koekjes in het doosje, twee roze en twee blauwe, een paar babysokjes en een speen. Aan de binnenkant van het deksel een kaartje van een beertje en daarnaast een foto van een babypakje met de tekst ‘januari 2025’. Wow! Ik word oma!

Een miljoen gedachten en tegelijkertijd nul gedachten. Ik kon niet meer helder nadenken, een totale error in mijn hoofd, januari 2025, wanneer in januari, begin, eind? En hoe ver was ze dan al? Normaal kan ik heel goed hoofdrekenen, maar nu lukte het gewoon niet. Het bleek half januari te zijn, dochter is ruim 5 weken op weg. Heel pril dus nog. Wat een nieuws!

Ik ben er totaal door overrompeld. Ik weet natuurlijk dat ze dolgraag kinderen willen en later in het jaar had ik het ook zeker een aankondiging als deze verwacht, maar nu nog niet. Dochter had eens een opmerking gemaakt over dat ze op vakantie wel een cocktail wilde kunnen drinken en aangezien ze eind juni op vakantie gaan, had ik in mijn hoofd dat ze op zijn vroegst daarna zouden gaan werken aan de zo gewenste gezinsuitbreiding. Dat bleek anders en gelukkig voor hen was het ook nog heel snel raak.

Een kleinkind. Geen idee wat ik erbij moet voelen. Zo onwerkelijk, zo mooi. Ik als oma, mijn dochter als moeder, mijn schoonzoon als vader, Marc als opa. We schuiven een generatie op. Er komt een kindje, een baby. Mijn kleinkind. De hele avond kan ik niet helder nadenken. Ik moet breien! Sokjes, truitjes, een knuffelbeest. Dochter is overtuigd dat het een jongetje wordt, de schoonzoon en Marc denken een meisje. Marc heeft al vaak gedroomd van een kleindochter. Ik kan niet denken, maar mijn gevoel houdt het toch op een meisje. 

Slapen lukt niet, al kan ik nog steeds niet concreet nadenken. Ik wil op internet kijken naar breipatronen voor sokjes, truitjes, knuffels, maar ik hou me in. Uiteindelijk val ik rond 1 uur ‘s nachts in slaap. 

Donderdag

Een paar dagen verder en nog is het onwerkelijk. Het zit de hele dag in mijn hoofd. Het doosje van de aankondiging staat op mijn nachtkastje en vaak doe ik het doosje open, kijk naar de sokjes en de foto met de melding ‘januari 2025’. Ik heb mijn pendel gevraagd wat het wordt en ook die zegt dat het een dametje wordt. Ik heb op internet gekeken naar breipatroontjes, ik heb wol besteld, die vandaag bezorgd wordt zodat ik vanavond ‘eindelijk’ dat babysetje op de pennen kan zetten. Ik heb gegoogled op: mijn dochter is zwanger, maar dat levert slechts resultaten op over tienerzwangerschappen. Ik word er totaal door in beslag genomen. Ik word een oma. Ik heb het boek gekocht van Rita Spijker: geboorte van een oma, waarin ze week voor week beschrijft wat het met haar doet en dat ga ik ook doen. Ik heb het in mijn zwangerschappen ook gedaan, ik ben nu eenmaal een dagboekschrijver, ik documenteer graag. Mijn dochter heeft het dagboek dat ik destijds bijhield toen ik zwanger was van haar. Ze lijkt op mij, ook in het feit dat ze iedere dag een beetje misselijker wordt. Vervelend, maar ik vond het destijds ook wel een houvast: zolang ik zo misselijk was, was ik in ieder geval zwanger. Totdat ik beweging in mijn buik voelde, was dat voor mij toch een zekerheid. We hebben al een afspraak staan om zwangerschapskleren te kopen en in oktober gaan we naar de ‘We Are Pregnant’ beurs in Utrecht. Leuke vooruitzichten. 

Mijn moeder, die zich door middel van vlinders of liedjes op de radio meestal wel laat horen, is de hele week al stil. Jeetje, wat had ze het leuk gevonden om overgrootmoeder te worden. Al voel ik daar geen verdriet bij. Ze is er nu vijf jaar niet meer en daar heb ik vrede mee, al had ze qua leeftijd nog makkelijk onder ons kunnen zijn. Ze zou bijna 77 zijn nu. Maar ze is er altijd, in een andere vorm, ze zal zich binnenkort wel weer melden.

En mijn gevoel? Ik vind het nog erg ongrijpbaar, ik blijf een nuchtere, koele waterman. Ik wil er voor mijn dochter zijn, zou er eindeloos over willen kletsen, en al is er nog niet veel om concreet over te praten, het vult mijn hoofd volledig. Bij mij uit zich dat in het willen breien van babykleertjes en erover lezen. En naar mijn smaak is er weinig te vinden op het internet. En dus schrijf ik zelf over wat het met me doet. De komende maanden neem ik een ieder die geïnteresseerd is, graag mee in mijn hersenspinsels over de groei naar mijn aanstaande rol als oma. Ik word gewoon oma!

***

De komende tijd zal ik jullie dus meenemen in mijn belevenissen en gedachten op weg naar mijn oma-schap. Deze blogs zal ik voortaan wekelijks plaatsen op vrijdag om 7 uur ’s morgens. De blogs lopen een aantal weken achter op de werkelijkheid, daar zal wellicht een deel van ingehaald worden als er in bepaalde weken wat minder te vertellen is. De uitgerekende datum van mijn eerste kleinkind ligt rond half januari 2025.