Woensdag
De dochter geniet op dit moment volop van haar zwangerschap. Het is ook een mooie fase, zo na de misselijkheid en voordat het best zwaar wordt. Ze begint een prachtig buikje te krijgen. Het breien van de deken vordert, ze lijkt de smaak te pakken te hebben. Straks wordt ze nog een echte breister! Ik heb wel het aantal bollen wol dat nodig is voor het dekentje een beetje heel erg verkeerd ingeschat, begreep ik, maargoed, er kan nog bijbesteld worden en wellicht hoeft het ook geen deken te worden van 100×150 cm in een bedje van 60×120 cm…
Ze zegt al weleens dat ze steeds meer op mij gaat lijken in haar voorkeuren. Wie weet komt het nog zo ver dat ze ook zelf kleertjes wil gaan maken voor het kleine mannetje. Ik heb de naaimachine van mijn moeder op onze vliering staan, dus wat dat betreft kan ze zonder aanloopkosten gewoon beginnen. We wachten het af.
Mijn dochter krijgt een kind en dat is best heel wat. Ze moet nog wel het één en ander doorstaan voor het zo ver is. Het is nu even een rustige fase, maar straks komt het ongemak en natuurlijk: de bevalling. De gedachte dat je kind die prestatie aan moet gaan, is best een beetje spannend. Ik mag helemaal niet klagen, want ik heb mijn drie kinderen in mijn eigen bed ter wereld kunnen brengen. Bevallingen uit het boekje, zeg maar. Zonder ingrepen of complicaties. En dan is het al zwaar genoeg. Ik weet dat ik bij mijn jongste, de enige die over de uitgerekende datum heen is gegaan, snakte naar het einde van de zwangerschap, maar ook toen nog niet verlangde naar de bevalling, want dat is toch een hele klus, ook als alles van een leien dakje gaat. Het lijkt me ook heel lastig om ernaast te staan, als partner, of als moeder, zoals sommige vrouwen hun moeder bij de bevalling willen hebben. Ik ken de bevalling slechts van één kant, de kant van degene die het moet doen. Ik weet bijna zeker dat mijn dochter me niet zal vragen bij de bevalling te zijn en ik moet zeggen dat ik dat ook liever niet wil. Tenzij zij me er heel erg graag bij zou willen hebben, dan zou ik het, voor haar, uiteraard doen. Het lijkt me een heel machteloze positie, ernaast zitten en kijken en wachten. Zelf, als bevallende zeg maar, ga je in een bepaalde roes, laat je je door je lichaam meenemen in een oerproces. Je lichaam weet heel goed wat het moet doen om die baby geboren te laten worden. Het is dan ook de kunst om je daaraan over te geven, je er niet tegen te verzetten. Als aanstaande oma is het voor mij voorlopig genoeg als ik daarna opgebeld wordt met de aankondiging dat het kleine prinsje gearriveerd is en dat het met zijn moeder goed gaat.
Maargoed, ik kijk veel te ver vooruit, want dat duurt nog een maand of vijf. Al gaat de tijd snel genoeg.
Ik zou mijn bevallingen best over willen doen. Ze zijn zo snel gegaan dat ik het eigenlijk niet eens goed weet.
Dat gun ik jouw dochter ook. Maar laat haar eerst maar even van deze periode genieten.