Een klein wondje… hoe het verder ging

Wat voorafging: Een klein wondje met grote gevolgen

Vrijdag 17 april heeft Marc ineens ontzettend pijn in zijn enkel. En ook weer koorts. We bellen het ziekenhuis. Kan erbij horen, er gebeurt natuurlijk ontzettend veel in die voet, dat afgevoerd wordt via de enkel. ’s Avonds weet Marc niet meer hoe hij moet zitten van de pijn en hij heeft koorts, dus om half negen ligt hij al in bed.

Zaterdag 18 april: Marc heeft geslapen tot half zes. De enkel is stukken minder pijnlijk. Hij is wel wat rood en opgezet, maar dat was al. Het mag niet erger worden, dan moeten we aan de bel trekken, is door de podoloog al gezegd op donderdag. Hij heeft het rode gebied ook afgetekend met een stift. Het blijft binnen de lijntjes. ’s Avonds toch weer koorts en voor de tweede dag op rij ligt Marc al om half negen in bed.

Zondag 19 april: Als we uit bed komen zie ik het meteen: de enkel is knalrood en paars, ook buiten het gemarkeerde gebied. Marc zit te rillen van de koorts.  Foute boel! Meteen de spoedeisende hulp gebeld en we mogen direct komen. Gelukkig mag ik dit keer wel mee naar binnen. Er wordt bloed afgenomen, een röntgenfoto gemaakt. Er zal antibiotica via het infuus gegeven worden, want de gewone kuur is kennelijk niet tegen deze aanval opgewassen. In een bed rijden we hem naar boven, ook nu mag ik gelukkig mee. Op de afdeling aangekomen, komt de vaatchirurg. Ineens is het verhaal anders: de vaatchirurg wil Marc direct opereren, de afgestorven teen en al het aangetaste weefsel verwijderen. Ook uit hij direct zijn twijfels over of het onderbeen wel te redden is. Wacht. Wat? We gingen naar boven voor antibiotica via infuus en boven aangekomen gaat het ineens over opereren en eventueel verlies van het onderbeen? De operatie vindt meteen plaats, al moet er wel uitgesloten worden dat hij corona heeft. Beneden had Marc al een coronatest gedaan, maar de uitslag daarvan duurt een dag, dus krijgt hij eerst een CT scan, daarop is binnen enkele minuten te zien of iemand corona heeft. Hij is corona-vrij. Ik ga naar huis, mag om 19.00 uur weer terugkomen, dan is het bezoekuur. Ook door corona flink ingeperkt tot één uur per dag en er mag maar één persoon komen die ook van 19.00 uur tot 20.00 uur moet blijven om geloop op de gangen zoveel mogelijk te beperken.

De vaatchirurg belt mij na de operatie. Hij heeft het schoongemaakt, maar het zit vol bacteriën. Hij benoemt opnieuw dat hij er ernstig aan twijfelt of het onderbeen wel te redden is. Marc had zijn terughoudendheid aangegeven, hij wilde niet zomaar zijn onderbeen opgeven en terecht natuurlijk. Jaren eerder, met de problemen in zijn andere voet, had de chirurg ook het onderbeen willen verwijderen en heeft Marc tijd gekregen om te kijken of het ook zonder kon en dat is toen gelukt. Deze arts is duidelijk: je loopt het risico achter de feiten aan te blijven lopen en het kan gewoon levensgevaarlijk worden. In dat geval zal hij ook zonder toestemming ingrijpen om Marc zijn leven te redden, waar ik uiteraard achter sta. Ik wil de rest van mijn leven met hem doorbrengen en ik hou toch wel van hem, met of zonder onderbeen!

De volgende ochtend wordt hij weer geopereerd, opnieuw een schoonmaakoperatie waarbij ook het kleine teentje sneuvelt. Ook de enkel wordt opgemaakt om te kijken hoe de situatie daar is. Het wemelt van de bacteriën, een agressieve, vleesetende bacterie. Die middag heeft de vaatchirurg, een andere dan de dag ervoor, een zwaar gesprek met Marc, die inmiddels ook weet en voelt dat dit niet te winnen is. Het onderbeen zal tot 15-20 cm onder de knie geamputeerd moeten worden om te winnen van de bacteriën. Het is de enige oplossing.

Dinsdag 21 april is de dag van de operatie: hij wordt ingepland als laatste voor die dag. ’s Morgens komt de revalidatiearts om het traject te bespreken. In principe na de operatie een aantal dagen ziekenhuis en daarna 2-3 weken naar een revalidatiecentrum in de buurt om te leren omgaan met de nieuwe situatie. Als hij ’s middags zijn operatiejasje aan moet trekken, komt er een spoedgeval tussendoor. Uiteindelijk wordt hij pas om 18.00 uur opgehaald voor de operatie, als we al bijna de moed verloren zijn dat het nog gaat gebeuren die dag. Een operatie van twee-en-een-half uur in principe.

Om kwart over acht gaat de telefoon. Het ziekenhuis. Zo snel? Ik schrik natuurlijk. Maar het is gelukkig goed nieuws. De operatie is net achter de rug, hij gaat naar de uitslaapkamer, het is probleemloos verlopen. Ze bellen me weer als hij op de afdeling terugkomt. Ik neem me voor te vragen of ik dan toch even langs mag komen nog, al zal het tegen die tijd wel half tien ofzo zijn en is het ziekenhuis een half uur rijden. Ik word inderdaad om half tien gebeld met het verzoek of ik nog langs wil komen, dat wil Marc graag. Nou, ik ook! Dus ik sprint naar de auto en rij naar het ziekenhuis waar ik Marc een half uur later weer in de armen kan sluiten. Hij ziet er frisser uit dan ik had verwacht en heeft alweer praatjes. Een klein uur later loop ik weer naar mijn auto, fijn om hem weer even gezien te hebben.

Marc heeft bijna vier weken in het revalidatiecentrum verbleven en mocht daarna weer naar huis. Op 10 juli heeft hij zijn prothese gekregen!