Dit blog is geschreven in 2017, één van mijn allereerste blogs.
Jaren geleden, mijn zoon was een jaar of 11, wilde hij geld verdienen voor een eigen tv op zijn kamer. Hij nam een folderwijk. Het was nog zo’n echte ouderwetse, waarbij je diverse stapels folders kreeg die je dan nog zelf moest invouwen. Standaard reed ik op vrijdagmiddag zijn zusje naar zwemles en haalde na afloop de folders op bij een garagebox. Ik hielp altijd mee met het vouwen, alle stapels folders naast elkaar in het midden van de keukentafel, zoon en ik aan weerszijden van de tafel en vouwen maar! Soms waren het heel veel folders, zo vlak voor kerst bijvoorbeeld en dan moest er uitgeweken worden naar vensterbank en stoelen om alle verschillende folders kwijt te kunnen. Met het lopen van de folders hielp ik de eerste paar weken ook, wijk verkennen en de handigste looproute bepalen, daarna deed hij het zelf. Toen hij 15/16 was, nam hij een ochtendwijk (kranten) en dat heeft hij volgehouden tot hij ging werken. Zes keer in de week om uiterlijk half 6 opstaan en dan kwam hij iets na 7 uur weer binnen, soms doornat, soms ijskoud en dan maakte ik warme chocomel voor hem. Tussen kerst en oud en nieuw de nieuwjaarfooi ophalen, zijn jongste zusje mocht dan voor de gezelligheid mee en hij gaf haar dan ook een leuk bedrag als dank.
Het jongste zusje deed dit jaar examen en ik vond dat ze dan wel een vakantiebaan kon nemen. Nu is zij niet een type voor in een winkel, ze is nog 15 en kan dus ook niet overal terecht en doordat ze wat met zichzelf overhoop ligt, wilde ik haar ook niet te zwaar belasten. Het werden twee folderwijken. Dit keer werden de folders, geseald en wel, bij ons voor de deur gedumpt. Met frisse moed dus maar met haar mee, wijk bekijken, route bepalen. Wat een verschil met haar broer! Dit exemplaar vond er weinig aan, dat folders lopen en ook het ‘doorzien’ van zo’n wijk was best lastig, ik bleef dus maar wat langer met haar meelopen. De ene wijk is dichtbij, de andere wat verder weg en de folderpakketten zijn dik. We moesten dus nog twee keer terug om nieuwe folders op te halen, ook een aanslag op haar fiets, die, ondanks dat het een gerenommeerd Nederlands merk is, bepaald niet erg robuust gefabriceerd is. De keer erna maar gewoon alle folders achterin de auto gegooid en de ‘wieltjestas’ meegenomen, daar kunnen ook veel folders in en dan tussendoor bijtanken bij de auto. Ik kreeg er lol in en zo samen is zo’n wijk ook zo gelopen. Toch hebben we deze wijk ook maar meteen weer opgezegd, want in haar eentje… zulke zware pakketten…. En haar inzicht in de wijk…. Ik zag mezelf nog tot in lengte van dagen meelopen! De laatste twee keer heb ik hem alleen gelopen, toch best lekker, ruim een uur, eigenlijk zo gebeurd, kom ik ook nog eens buiten en in beweging als sporthater! Het is dat ik al een full-time baan heb, anders zou ik het er zo bij blijven doen.
De andere wijk is dichtbij, maar ook wat groter, in je eentje doe je er zo 2,5 uur over! De kriskras straatjes blijven lastig, dus ik loop maar gezellig nog steeds mee, samen doen we hem in 1,5 uur en zo op zondagochtend helemaal niet vervelend (buiten, beweging, sporthater…). Zaterdag ging ze trampoline springen met haar zus en verzwikte haar enkel… dus zondag… tja, ze kon er nog niet echt op lopen, dus ben ik maar in m’n eentje met frisse moed aan de wijk begonnen (dochter voelde zich wel schuldig)! En dan is het wel lang en ook een hele inbreuk op je zondag, 2,5 uur, bekaf was ik! Het wordt nu dus toch wel zaak om te zorgen dat ze hem alleen gaat lopen, bovendien ga ik over twee weken op vakantie en dan moet ze het echt zelf doen. Op de hulp van haar broer en zus hoeft ze niet te rekenen, toen ik afgelopen zondag vroeg wie van de twee zin had in een ochtendwandeling, waren de reacties wel duidelijk. “Folders lopen!?” zei mijn zoon, “dat heb ik lang genoeg gedaan, je denkt toch niet dat ik dat vrijwillig nog een keer ga doen?”
Overigens is het met de jongste en de folders uiteindelijk goed gekomen. We zijn nu ruim drie jaar verder en inmiddels heeft ze twee folderwijken en een wijk voor het streekkrantje. Met een karretje op vier wieltjes loopt ze door de straten, maakt praatjes met de buurtbewoners en heeft er veel plezier in. Misschien was ze destijds gewoon nog een tikkeltje te jong….