De verlaten partner heeft het altijd moeilijker

Een scheiding… ik heb er zelf één doorgemaakt en er diverse om me heen gezien. Één regel gaat altijd op: de verlaten partner heeft het altijd moeilijker. Dat is de persoon die het overkomt, die de scheiding niet gewild had, of die nog niet zo ver was om die beslissing te nemen. Dus degene die de scheiding doorzet heeft het makkelijk? Nee, zeker niet! Alleen heeft diegene al een heel proces doorgemaakt voordat de knoop werd doorgehakt en gebeurt het op het moment dat diegene eraan toe is. 

In ongeveer 70% van de gevallen is het de vrouw die het initiatief neemt tot scheiding, dit klopt met het beeld dat ik om mij heen zie, of eigenlijk zou het dan nog hoger moeten zijn. Mannen zijn sneller tevreden met hun relatie, heb ik het idee. Zij zien  meer op tegen de eenzaamheid en het verzorgen van het huishouden en eventuele kinderen in hun eentje. Ik denk dat zij hierdoor makkelijker accepteren dat hun relatie niet is zoals ze graag zouden zien. Een beetje erover mopperen met andere mannen volstaat dan kennelijk. Het is overal wel wat, tenslotte. Wellicht hebben ze ook gewoon lagere verwachtingen van een relatie. Waar vrouwen een diepe gevoelsmatige of spirituele band nastreven, is dat voor veel mannen niet noodzakelijk. Vrouwen willen graag eindeloos praten over gevoelens e.d. In een column van Annette Heffels las ik eens: ‘als de man het initiatief neemt tot het verbreken van de relatie, staat er bijna altijd al een vervanger klaar tussen de coulissen’. 

In mijn eigen scheiding heb ik de keuze gemaakt en ik heb het al eens gehad over het proces dat daaraan vooraf ging (zie link onderaan). Het heeft mij een klein jaar gekost om echt te voelen dat er geen andere mogelijkheid was, dat wat ik nooit voor mogelijk had gehouden nu ging gebeuren: we gingen scheiden, ik ging alleen verder. Mijn eigen ouders scheidden een jaar na mij, op initiatief van mijn vader. En ja, er bleek een vervanger tussen de coulissen te staan. Mijn moeder vond de scheiding op zich eigenlijk prima. Wonderlijk genoeg zou ze zelf die keuze nooit gemaakt hebben, er zat een diepgeworteld idee bij haar dat ze financieel niet voor zichzelf kon zorgen, zoals dat vroeger natuurlijk wel zo was, maar inmiddels allang niet meer. En hoewel ze het idee prima vond, was ze toch diep geraakt door het feit dat ze voor een ander aan de kant werd gezet, na 40 jaar huwelijk. Een huwelijk dat in mijn ogen nooit bijzonder liefdevol is geweest.

Mijn eigen ex-partner had het heel zwaar, dat heeft mij heel veel pijn gedaan, maar ik moest voor mezelf kiezen. Hij had nooit willen scheiden, vond het vreselijk dat hij de kinderen nog maar de helft van de tijd zag, hij vond de eenzaamheid afschuwelijk en het idee mij ooit met een andere man te zien, kon hij ook slecht verkroppen. Hij is een aantal jaren heel erg boos geweest, op het feit dat ik te weinig had aangegeven dat ik niet tevreden was, dat ik het ‘zomaar’ ineens allemaal beëindigde en hem geen kans meer gaf. Na een aantal jaren konden we gelukkig weer samen naar de oudergesprekken op school. 

Vroegere vrienden van ons liggen nu in scheiding. Ze zijn heel lang samen geweest, een jaar of 35 en vorig jaar heeft zij de knoop doorgehakt. Zij is opgelucht en kijkt vooruit. Hij heeft ontzettend veel pijn, had het op dat moment niet aan zien komen en ziet zijn hele leven in puin liggen. Weer zo’n geval dus. Zij heeft haar proces al gehad, de scheiding was voor haar de afsluiting van die nare periode, terwijl het voor hem het startsein was. Dat is meestal hoe het gaat. Triest maar waar.