Hetty laat ons bedrukt binnen in haar ruime woning. Een nieuw jaar is begonnen, het rampjaar 2021 is afgesloten. Een jaar waarin Hetty zowel haar man als haar zoon verloor als gevolg van de coronavaccins. De vaccins, die veilig en effectief zouden zijn, die de weg uit de crisis zouden zijn, hebben een hoge tol gevraagd van Hetty. Achter een kop koffie aan de keukentafel vertelt ze haar verhaal, geflankeerd door beste vriendin Esther, die deze dagen veel bij haar vriendin te vinden is.
“Mijn man is in juni gevaccineerd. In juli kreeg hij zijn tweede dosis. Hij had een paar dagen last van extreme hoofdpijn, dat zakte wel, maar kwam bij vlagen wel steeds terug. Ik heb met mijn zoon toen wel besproken of het een goed idee was dat hij zich liet vaccineren, want, tja, voor die jongeren, mijn zoon was 22, het virus is voor hen eigenlijk niet echt gevaarlijk.” Hetty onderbreekt haar verhaal even, het wordt haar teveel. Als ze in de tuin is om even tot rust te komen, vertelt haar vriendin verder: “Tja, die jongen, hij wilde zijn vrijheid terug, hij mocht nergens meer heen en ach, het vaccin was veilig toch? Hij heeft zich dus laten prikken, aan het einde van de zomer. Een week later viel hij op het voetbalveld zo neer. Ze hebben nog geprobeerd hem te reanimeren, maar het was klaar. Hetty en Rob waren er kapot van natuurlijk”. Esther staat op om haar vriendin, die weer binnenkomt, te omarmen. “Vertel jij het verder maar, ik kan het niet”, snikt Hetty. Esther slikt en vervolgt haar verhaal. “Tja, nou, na de begrafenis, ik denk anderhalve week later, krijgt Rob weer zo’n hoofdpijnaanval, maar echt heel erg en hij raakt wat weg, dus Hetty belt een ambulance. Nog voor de ambulance er is, is Rob al buiten bewustzijn. Ze hebben hem meegenomen, maar hij is nooit meer wakker geworden, twee dagen later overleed hij”.
Hetty herpakt zich en zegt strijdvaardig: “Ik heb ook mijn prikken gehaald afgelopen zomer, maar ik neem geen prikken meer. Ik vind het al eng genoeg dat ik twee van die prikken in mijn lijf heb!” Esther knikt. “Iedereen die ik ken en die het verhaal van Hetty kent, neemt die prik niet meer”.
Bovenstaande is een fictief verhaal. Ik heb het verzonnen. Het zou wel gebaseerd kunnen zijn op ware gebeurtenissen, want er al zijn genoeg mensen overleden aan de coronavaccins. Die verhalen lees je niet in de MSM. Wel verhalen zoals ik ze gisteren las in het AD: ‘Vayenna (4) werd doodziek na coronabesmetting: ‘Mama jij was toen aan het huilen he?’ en ‘Jettie (34) moet leren leven met long covid: ‘Ik lijk soms wel dement’.
Ik krijg altijd een erg nare smaak in mijn mond van dit soort verhalen. Deze mensen zijn niet representatief, dit is niet de gemiddelde coronapatiënt, dit zijn uitzonderingsverhalen die gebracht worden alsof het jou ook zomaar kan treffen. Dat kan natuurlijk, maar die kans is niet groot. Niet groot genoeg om het op deze manier te brengen in een grote krant. Toen ik bovenstaand verhaal opschreef, kreeg ik ook een nare smaak in mijn mond, maar ik vond dat ik het moest doen, als tegenhanger, want ook dit kan je treffen en ook dit is niet het verhaal van een gemiddelde gevaccineerde.
Feit is dat we niets weten van de langetermijn effecten van de vaccins, zeker niet nu er derde prikken gegeven worden en er dit jaar nog een vierde en vijfde prik komt. Niemand die weet wat dat doet in een lichaam. Er wordt met allerlei merken geprikt, wat doet het in je lichaam als je eerst Astra Zeneca hebt gehad of Janssen en nu Moderna en later dit jaar misschien ook nog Pfizer? Hoe reageert een gevaccineerde op een nieuwe variant? Allemaal onbekend. En nu kun je zeggen: we weten ook niet wat de gevolgen zijn van een coronabesmetting, hoe lang long covid aanhoudt. Nee, dat is zo, dat klopt. Feit is dat de prikken maar kort werken en je dus evengoed nog besmet kunt raken en ziek kunt worden. Feit is dat long covid niet nieuw is, na griep en andere virusziektes zoals de ziekte van Pfeiffer is dit post-viraal syndroom ook bekend. Er is geen reden aan te nemen dat dit syndroom na covid ineens anders zou zijn. Feit is ook dat mensen die liever niet geprikt willen worden, wel drang en zelfs dwang ervaren om het wel te doen. Je moet stevig in je schoenen staan om die prik niet te nemen. Feit is ook dat de MSM maar één kant van het verhaal laten horen. De media is niet objectief.
Deze tactiek van de MSM heeft mij altijd al geïrriteerd. Al langer hou ik me bezig met vaccinaties en dan vooral die tegen HPV. Ook toen was er regelmatig een campagne om de prikgraad op te krikken en werd iemand met een dramatisch verhaal voor het voetlicht getrokken. Tuurlijk, het kan je gebeuren, maar er kan je zoveel gebeuren. Dat hoeft niet in de krant. De krant is daar eigenlijk helemaal niet de juiste plek voor. De krant is er voor actueel nieuws, niet als advertentiekatern voor big pharma.