Ilse doet Leonie een oneerbaar voorstel (S2-43)

Wat vooraf ging, lees je hier: Leonie treft bij thuiskomt een verrassing aan

“Zeg, zullen we anders samen gaan sporten? Sportschool of gewoon een rondje hardlopen een paar avonden per week?” “Je bedoelt als een soort verlate goede voornemens ofzo?” Leonie stond grijnzend bij de voordeur. Het was Ilse die dit voorstel kwam doen. “Trouwens, sinds wanneer ben jij zo sportief?” Ze draaide zich om en liep naar binnen, Ilse in haar kielzog. “Koffie?” “Lekker!” zei Ilse. “Koekje?” Leonie keek Ilse uitdagend aan. Die schudde haar hoofd. “Nee, geen koek, ik wil wat afvallen”, zei Ilse terwijl ze naar beneden keek, naar haar eigen lijf. “Ah, vandaar ook het sporten?” “Ja, er moet echt wat af. Ga je met me mee? Ik hou het niet vol in mijn eentje.” Ilse keek smekend. Leonie trok haar neus op. “Nee toch, je weet dat ik sport haat!”, zei Leonie uit de grond van haar hart. “Ja, maar… gezellig met mij, dan is het wel te doen toch?” Ilse hield haar hoofd schuin. “Nou, ik ga er nog eens over nadenken, maar verheug je er niet teveel op hoor, ik acht de kans niet zo groot dat ik… wacht eens even!” Ineens ging er een lichtje branden bij Leonie. “Wil jij soms afvallen en sportief doen voor die nieuwe collega van je, die, eeeh…. Marcel was het?” Bingo! Ilse’s nek en wangen werden knalrood.

Ze hadden even koffie gedronken, Leonie had Ilse gepest met haar crush op haar nieuwe collega en ze was niet meer teruggekomen op het gezamenlijk sporten. Leonie hield niet van sporten, je raakte bezweet, kreeg spierpijn en het kostte tijd. Tijd die ze liever op de bank met een boek doorbracht. Samen sporten had wat haar betreft ook veel nadelen. Veel mensen vonden het een stok achter de deur, maar meestal werkte het andersom: als de ene geen zin had, haakte de ander ook af. Sporten deed je voor jezelf, ze besloot om niet mee te doen als Ilse er weer over zou beginnen. Sporten, nee, dat hoefde ze niet meer van zichzelf. Wandelen, dat zou nog kunnen, maar in de praktijk kwam dat er ook nooit van. Een hond, ja, dat zorgde voor een wandelverplichting. Vorig jaar had ze met dat idee gespeeld, maar dat ook weer snel laten varen, verplichtingen waren er al genoeg in het leven. 

‘En, ga je nog samen met mij sporten?’ Leonie zuchtte en moest tegelijkertijd glimlachen. Ze zat op haar werk, en Ilse ook. ‘Die spannende collega loopt zeker langs dat je er ineens weer aan denkt?’ appte ze terug met een knipoogsmiley erachter. Ze kreeg een blozende smiley terug. ‘Maar….?’ appte Ilse erachteraan. ‘Ik heb lang nagedacht, er niet van geslapen en vanochtend een vergadering belegd met mezelf en de uitslag is… dat we er niet aan beginnen.’ Zo, dacht Leonie, dat heb ik weer mooi opgelost.

Hoe het verder gaat, lees je hier: Leonie ontkomt aan een hardlooprondje