Leonie denkt na over relaties (S2-45)

Wat hieraan vooraf ging, lees je hier: Leonie ontkomt aan een hardlooprondje

Het was gezellig geweest bij Frank, dat zeker. Gezellig. Niet meer dan dat. Gezellig in de zin dat het geen seconde stil was geweest, ze hadden gelachen, goede gesprekken gevoerd. Maar verder niets. Geen spanning. Geen toenadering van de zijde van Frank en zelf had Leonie ook niets ondernomen. Die sfeer was er ook niet geweest. Frank was meer een vriendin, maar dan in de mannelijke vorm. Leonie moest tot de conclusie komen dat het dus toch bestond. Een man en een vrouw konden prima een vriendschap hebben zonder dat er vonken aan te pas kwamen. Maar in het begin had ze dat toch wel zo gevoeld, de spanning, de opwinding. Nu moest ze concluderen dat dat waarschijnlijk gewoon in haar hoofd ontstaan was rond het idee van een man en een vrouw. Leonie was eigenlijk best een beetje teleurgesteld. Ergens had ze kennelijk toch gehoopt op meer. Verliefd zijn was doodvermoeiend, maar het gaf ook enorm veel energie, het gevoel speciaal te zijn voor iemand anders op die manier. En Frank was natuurlijk gewoon een ontzettend leuke man. Zorgzaam, zacht, galant. Maar Leonie moest nu onder ogen zien dat een relatie er niet in zou zitten. Zij en Frank, nee, dat zou het niet worden. 

Een vriendschap opende echter ook weer deuren. Ze hoefde dan niet zo geheimzinnig te doen naar haar kinderen. Ze kon Frank dan ook gewoon eens thuis uitnodigen als zij er waren en ze beschermde haar kinderen. Ze had zich tenslotte voorgenomen geen relatie te beginnen. Haar kinderen hadden het al moeilijk genoeg bij hun vader op dat vlak. Hoe zou dat zijn in de hoofden van haar kinderen? Een vader die een veel jongere vriendin had, wat inmiddels weer voorbij was en dan ontdekken dat je vader op een datingsite zit. En dat terwijl ze zelf zestien was. Leonie voelde ineens hoe raar dit misschien wel was voor Julia. Wie weet was ze zelf verliefd, nogal gênant als je eigen vader in dezelfde fase zat. Maargoed, het idee van een relatie met Frank was in ieder geval exit en dat was ook wel prima. Relatiegedoe was doodvermoeiend. Ze grinnikte in zichzelf toen ze aan Ilse dacht die, om in de gunst te komen bij haar jongere collega, aan de lijn was en aan het sporten was geslagen. En ze dacht aan zichzelf en hoe ze er aan toe was geweest toen Mandy verdween. 

Ze werd uit haar mijmeringen gehaald door de deurbel. Door het glas van de voordeur zag Leonie dat het Ilse was. “Zo, en hoe was het bij Frank?” Viel Ilse met de deur in huis. “En al vorderingen gemaakt bij je collega?” Kaatste Leonie terug. “Jij eerst”, zei Ilse. “Heb je koffie?” Ilse liep al naar de woonkamer. ‘Tuurlijk heb ik koffie, er is altijd koffie’, zei Leonie in gedachten tegen haar vriendin. ‘Je had beter kunnen vragen of ik tijd heb, of zin’. Toch liep ze naar de keuken om twee mokken koffie te maken.

Hoe het verder gaat, lees je hier: Leonie en Ilse fantaseren erop los