Wat kun je genieten van de natuur!

Sinds ik een moestuin heb in onze eigen tuin, geniet ik steeds meer van de natuur. De juichstemming in februari als de eerste paprikazaadjes ontkiemen. Hoe er eerst een soort lusje boven de grond verschijnt en daarna de kiemblaadjes fier naar de hemel wijzen, klaar om zonlicht op te vangen. Verwondering over de kracht van de natuur. Dit keer heb ik in een opwelling ook wat zaadjes van de puntpaprika uit de koelkast gezaaid en die kwamen allemaal op! Terwijl supermarktpaprika’s vaak onrijp geoogst worden en later afrijpen. We gaan zien hoe de oogst is. In mijn vensterbank staan, naast een aantal minikasjes met daarin kleine paprika- en tomatenplantjes, ook al wat grotere planten in potjes. Lekker warm in het zonnetje. Tomatenplantjes gekweekt uit zaad dat ik vorig jaar geoogst heb van mijn eigen tomaten, zaad van black cherry’s die mijn dochter meenam van Madeira. Als ik thuis ben en het weer het toelaat, sleep ik de kwekerij naar buiten om even in het zonnetje te staan.

In de tuin zijn nog veel gele bloemetjes te zien, al zijn ze nu wel over hun hoogtepunt heen. Ik heb de palmkoolplanten van vorig jaar in bloei laten komen, zodat ik daar ook weer zaad van kan oogsten. Deze koolplanten bloeien heel vroeg en daar zijn de hommels die uit hun winterslaap ontwaken weer blij mee. Het is een druk gezoem bij de bloemen, de hele dag door. Ik kan daar enorm van genieten. Er vliegen diverse bijen rond, aardhommels die huizen in of onder de coniferenhaag en er vliegt ook een hommel met een zwart achterlijf en een bruin voorlijf. Een boomhommel. Ik heb hem een oud vogelhuisje, waarvan de ingang uitgebroken is en niet meer door de vogels gebruikt wordt, in zien vliegen. Ook vloog hij het egelhuis binnen. Deze hommelsoort schijnt graag te nestelen in dit soort verblijven. 

Rond de blauwe druifjes op de tuintafel zagen we laatst een wonderlijk beestje vliegen. Het hing muisstil voor een bloemetje en stak zijn zuigsnuit erin. Het deed me denken aan een kolibri. Hij had een harig lijfje, zoals een hommel, maar een hommel was het duidelijk niet. Ik zocht het op op internet. Het bleek een wolzwever te zijn. Nooit van gehoord. Het is eigenlijk een vlieg, of daaronder is hij ingedeeld. Grappig beestje. Nooit eerder gezien. Het is onvoorstelbaar hoeveel verschillende beestjes er leven in ons kleine tuintje. En wat geniet ik ervan! Onder de aardbeien deed ik een wat minder leuke ontdekking. Twee planten gingen ineens dood en leken los op de aarde te liggen, alle wortels weg. Ik ging graven en kwam witte emelten of engerlingen tegen, die vreten dus de wortels op! 

Maar over het algemeen is het vooral genieten in de tuin. Zoals die keer dat we op een zomeravond buiten zaten en de vier koolmeesjongen die avond besloten uit te vliegen. Vooral dat laatste jong dat niet durfde. Je hoorde zijn vleugels slaan in het vogelhuisje, zijn koppie stak hij door de ingang naar buiten. En toen ineens: daar ging hij! Hij landde op het balkon van de bovenbuurman. Zijn ouders riepen hem vanuit de boom en na een tijdje waagde hij de sprong en vloog zijn familie tegemoet. Zo genoten we ook van een bijzonder schouwspel afgelopen weekend. Er kwamen vier ooievaars aangevlogen, wat op zich al bijzonder is, ook al weet ik in onze omgeving wel vijf nesten! De vier ooievaars kwamen in een draaikolk van thermiek terecht, ze zweefden met zijn vieren in cirkeltjes, hoger en hoger, zonder met hun vleugels te slaan. We hebben er ademloos naar zittenkijken. Wow, wat is de natuur prachtig! En wat ben ik blij dat ik er oog voor gekregen heb. Geluk zit hem vaak in dit soort kleine dingen. De verwondering over de schoonheid van de natuur.