Een onderwerp waar ik veel over nadenk de laatste tijd, is hoe een vrouw haar privéleven combineert met een carrière. Van oudsher was het de rol van de vrouw om te zorgen dat het huis op orde was en dat er voor de kinderen gezorgd werd. Heel lang was dat ook een (meer dan) fulltime invulling van je tijd. In de jaren 60 kwamen de apparaten het huishouden in, de stofzuiger, de koelkast en niet te vergeten de wasmachine. Wassen was vroeger een taak waar de vrouw een hele dag per week mee bezig was, maandag wasdag. Er waren geen koelkasten, dus voorraden inslaan was er niet bij. Daarna kwam er een generatie vrouwen die al wel de voordelen hadden van de machines, maar waarvan niet verwacht werd dat ze gingen werken, dat werd nog gezien als een soort schande, een teken dat je man niet genoeg geld in het laatje bracht om het gezin te onderhouden.
In de loop van de jaren 80 en zeker in de jaren 90 was er een grote omslag, vrouwen bleven na de komst van de kinderen vaak parttime werken en dat werden in rap tempo meer uren per week. Toen ik begon te werken, eind jaren 80, had ik nog het idee dat dat voor een paar jaar zou zijn, totdat er kinderen kwamen. Toen die er halverwege de jaren 90 kwamen, was het al heel gewoon om halve dagen te werken, of, waar ik voor koos, twee hele dagen. Een aantal jaren later was het al heel gewoon dat de vrouw 24-28 uur per week werkte. Vrouwen willen meekomen in de mannenwereld, ook een carrière hebben en serieus genomen worden op basis van hun werk. Dan zou je verwachten dat, als de kinderen groter worden en uitvliegen, de vrouw meer uren zou gaan werken, weer fulltime zou gaan werken. Toch zie je dat maar weinig gebeuren. Ik hoor vrouwen die dat niet doen omdat ze mantelzorger zijn, of omdat ze tijd voor zichzelf willen hebben. Een man hoor ik daar nooit over. Mannen gaan niet minder werken om mantelzorger te zijn of om tijd voor zichzelf te hebben, of gewoon omdat het kan. Mannen werken over het algemeen fulltime door tot hun pensioen.
Hoe zit het dan met die emancipatie? Willen we eigenlijk wel precies hetzelfde zijn als de man, zijn we wel hetzelfde dan? Natuurlijk zijn we gelijkwaardig, dat is wat mij betreft geen onderwerp. Ik sprak laatst een vrouw van mijn leeftijd (een veertiger), die altijd fulltime had gewerkt, ze had geen kinderen. Zij krijgt regelmatig de vraag waarom ze eigenlijk fulltime werkt, daar wordt met verbazing op gereageerd. Is er ooit iemand verbaasd over het feit dat een man van die leeftijd fulltime werkt? Dat vrouwen erover nadenken om minder dan fulltime te werken als dat financieel mogelijk is, geeft toch iets aan. Zoveel jaren is de vrouwenbeweging al bezig om de man en de vrouw als gelijkwaardig neer te zetten op dit vlak, maar hebben we niet iets over het hoofd gezien? Is het niet zo dat in het vrouwelijk DNA zit opgesloten dat ze graag thuis is en wil zorgen dat alles op rolletjes loopt? Ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat dat toch zo werkt. Vandaar dat het niet lukt om in de top van bedrijven 50% vrouwen te krijgen, die vrouwen zijn niet minder gekwalificeerd, maar die vrouwen maken liever de keuze om drie of vier dagen per week te werken en wat meer thuis te zijn, wat meer rust te hebben en niet deel te nemen aan de ratrace die het leven vaak is. En vandaar ook dat je maar heel weinig ziet dat een stel dat kinderen krijgt, ervoor kiest om allebei minder te gaan werken en de zorg echt 50/50 te verdelen.