Wat hiervoor gebeurde, kun je hier teruglezen: En toen was haar geluk op: de hersenbloeding
Het was het jaar 2000, ze had daar niet naar uitgekeken, het had haar een wat angstig gevoel gegeven, het grote jaar 2000 en dat bleek terecht. Een paar maanden na mijn 29ste verjaardag ging ze naar de huisarts omdat haar ene tepel introk, een symptoom dat kan wijzen op borstkanker. Die weken ervoor was ze in de ‘borstenbus’ geweest en de brief dat alles in orde was, had ze net ontvangen. De huisarts zei in eerste instantie dat ze, als het over een half jaar nog zo was, ze maar terug moest komen. Mijn moeder was verbaasd, er werd altijd gezegd dat je met dit soort symptomen direct aan de bel moest trekken en ze eiste dus een doorverwijzing naar het ziekenhuis. De huisarts vond het onzin, maar gaf hem haar uiteindelijk toch. Hij zal gezien hebben dat ze toch niet eerder weg zou gaan dan dat ze een verwijzing had gekregen. Zo is mijn moeder. Toen ik op een ochtend, ik zal een jaar of tien geweest zijn, ineens terloops opmerkte dat ik een bult onder mijn arm had, stond ze me tussen de middag bij school op te wachten, we gingen naar de huisarts. Mijn oma is op haar 48ste overleden aan de gevolgen van een melanoom die begon als een bult op haar schouder, dus mijn moeder was zich rot geschrokken van mijn opmerking en had bij de huisarts tijd opgeëist. Ook die huisarts vond het niet zo dringend, maar met de opmerking: ‘als ik nu een hartaanval krijg, moet u ook tijd maken en die tijd eis ik nu op’, begreep hij de ernst van de zaak. In mijn geval was het gelukkig slechts een wat verwijd schouderkapsel, foutje van de natuur. Hierdoor kan mijn arm eventueel wat makkelijker uit de kom schieten, wat tot nu toe nooit gebeurd is, maar ik heb het bij gym op de middelbare school wel als excuus gebruikt als we gingen speerwerpen ofzo. Maargoed, de doorverwijzing.
Er werd onderzoek gedaan en in die tijd moest je nog een week wachten op de uitslag. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest als die week. Mijn kinderen waren nog heel jong, ik wilde graag dat zij hun oma nog wat langer mochten meemaken, mocht dat alsjeblieft? Mijn moeder was al helemaal in een donkere stemming. Ze vertelde mij en mijn zus dat het moeilijk is om je moeder jong te verliezen, ze was de hare immers verloren toen ze 18 was, maar dat we het wel zouden redden. Ik wilde daar uiteraard niet aan. Toen op 5 juni 2000 de mokerslag kwam, voelde ik me vreemd rustig. Toch raar, ben je een week compleet overspannen omdat je bang bent voor iets, dan gebeurt het en ben je rustig. Op 14 juni, een paar dagen voor haar verjaardag, werd ze geopereerd. De borst werd afgezet en daar zou het bij blijven. Bij een controle in september waren de plannen gewijzigd, er was overleg geweest en de inzichten waren veranderd: ze wilden haar toch chemo geven. Ze belde ons hiervoor onder het eten en ik weet dat mijn, inmiddels, ex-echtgenoot zei dat ik na het eten wel terug zou bellen. Helemaal overstuur was ze. Chemo, haar haar zou uitvallen! En dat deed het. Dapper sloeg ze zich door de kuren heen, ondertussen paste ze gewoon op mijn 2-jarige dochter, die haarscherp in de gaten had dat er iets was met oma’s haar. Haar drie jaar oudere broer had dat niet door, toch een vrouwending kennelijk. Mijn moeder deed de pruik binnenshuis vaak af, zo ook als Amy haar middagslaapje deed. Één keer vergat ze de pruik op te zetten toen ze Amy uit bed ging halen en daar schrok Amy erg van. Oma mocht nooit meer vergeten haar haar op te zetten! In de jaren erna bleef ze uiteraard onder controle. Het bleef rustig, de kanker was weg.
In het volgende blog lees je wat hierna gebeurde: En toen was haar geluk op: opnieuw borstkanker
2 reacties