Geschreven in het voorjaar van 2018, toen ik mijn man pas kende.
Soms ontmoet je iemand in je leven waarmee je meteen een verbinding voelt, die je lijkt te herkennen, waarmee je het gevoel hebt dat je diegene al veel langer kent dan de feitelijke aardse tijd aangeeft. Het geeft een blijdschap, maar ook een verwarring: we kennen elkaar nog maar zo kort, hoe kan dit? Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik dit al vijf weken mag ervaren. Of misschien is het al daarvoor begonnen, toen we ook per e-mail al veel meer uitwisselden en bespraken dan je normaal zou verwachten van mensen die elkaar nog maar zo kort ‘kennen’ en elkaar nog niet fysiek ontmoet hebben. De gedachte aan een soulmate, een zielsverwant of zelfs een tweelingziel komt naar boven.
Als je naar deze termen op zoek gaat op het wereldwijde web, kom je verschillende verhalen tegen. Tweelingzielen zouden echt samen één ziel vormen, elkaar aanvullen, maar ik lees ook dat je daarbij altijd een chaser en een runner hebt. Soulmates en zielsverwanten worden vaak als gelijkwaardig aangeduid, maar er worden ook verschillen benoemd, ondanks dat het vertalingen van elkaar zijn: soulmates kunnen ook gewoon vrienden zijn, zielsverwanten zijn meer afkomstig uit dezelfde zielenfamilie. Natuurlijk zijn al deze verhalen afkomstig van mensen, mensen die in mindere of meerdere mate echt weten hoe het zit, maar altijd gekleurd door het menselijk brein. Ik heb dus maar besloten het op mijn eigen manier in te vullen, op de manier zoals ik het nu ervaar.
Tweelingzielen, ik weet het niet, ik weet niet of dat echt zo bestaat, of er wel die onderlinge verschillen zijn tussen de zielsgroepen of de mate van verwantschap. Ik vind het te menselijk in hokjes geplaatst, ik denk dat dat in het universum niet zo werkt, die hokjes.
Wat ik voel, wat ik ervaar, is dat ik Marc langer ken dan de vijf weken aardse tijd die we elkaar fysiek kennen, of de zeven weken waarin we contact hebben. De herkenning, het gevoel: ‘ik ken jou al’, hoe makkelijk ons contact verloopt, het wederzijdse gevoel van elkaar begrijpen, dezelfde ideeën hebben over van alles en nog wat. Het gevoel dat dit voor altijd is…
Oké, ik zit op een roze wolk, we zitten samen op dezelfde roze wolk. Je kunt dus zeggen: het is de verliefdheid, die bedekt alles met de mantel der liefde, wacht maar af. Wacht maar tot dat roze er een beetje af is en de dagelijkse realiteit om de hoek komt kijken, wacht maar tot er problemen zijn die om een oplossing vragen.
Eigenlijk ben ik daar helemaal niet bang voor. Ik denk dan: kom maar op! Ik (we) zal bewijzen dat dat niet zo is.
Deze relatie is anders, totaal anders. Wat ik lees over zielsverwantschap, over tweelingzielen zo je wil, is dat beide zielen al een weg afgelegd moeten hebben, dat ze allebei apart al lessen doorlopen hebben, dat de zielen al op een bepaald niveau zijn in hun aardse leerschool, voor ze elkaar kunnen ontmoeten. Ik denk dat dat klopt. Ik zie dat ook terug in de astrologie. In je jongere jaren moet je aan de slag met bepaalde wat lastigere planeten, moet je die leren kennen en leren omgaan met de thematiek zoals die in jouw horoscoop staat. Thema’s uitwerken gaat het makkelijkst als je het projecteert op een ander, dan kun je het nog even buiten jezelf plaatsen. Nadeel hiervan is dat de relatie met deze ander wel wat schade oploopt, en vaak is die schade te groot om de relatie in stand te houden. Misschien moet je meerdere relaties doorlopen voor je je lessen voldoende hebt geleerd. En dan is het moment daar dat je ziel grotendeels geheeld is en je je soulmate mag ontmoeten. Natuurlijk blijven er altijd dingen uit te werken, op te lossen, maar je soulmate kan je hiermee helpen. Je soulmate is niet de projectie van jouw probleem, die gaat niet aan de overkant staan. Je soulmate gaat naast je staan en kijkt met je mee in de spiegel en wijst je op de vlekken die je zelf over het hoofd hebt gezien. Samen wis je de vlekken uit en zo kun je in liefde samen groeien.