Verhuisd!

Al  jaren spraken we erover. Over het moment waarop we samen een huisje voor onszelf konden kopen. Als de tijd rijp was. We wilden dan wel een stukje naar het oosten, in de omgeving van Amersfoort. Omdat woningen in het Gooi nu eenmaal duurder zijn. En omdat we niet speciaal aan een bepaald gebied gehecht zijn. Als het maar te doen was qua woon-werkverkeer. Al die tijd hielden we in de gaten wat er zoal te koop was. In verband met Marc’s mobiliteit lag de voorkeur bij gelijkvloers en ik wilde natuurlijk een ‘serieuze’ tuin. De tuin die de afgelopen jaren een steeds grotere rol ging spelen in mijn leven. Mijn moestuinambities, de mini-moestuin-in-potten waar ik me de afgelopen zomers mee bezig heb gehouden.

Zie zoiets maar te vinden. Gelijkvloers betekent een appartement en de meeste appartementen op de begane grond hebben geen grote tuinen, met 30-40 m2 mag je al blij zijn. Mijn ambities lagen hoger. Af en toe zeiden we tegen elkaar: “Goh, als we nou toch eens wisten waar we uiteindelijk terecht zouden komen he?” Soms keek ik op de kaart en liet mijn ogen dwalen over het gebied waarin we zochten en vroeg het universum mij een hint te geven. Die kwam uiteraard niet. Het lijkt eindeloos te duren, tot het ineens heel snel gaat.

Die woensdag in augustus hadden we twee afspraken in het ziekenhuis voor Marc. ’s Morgens vroeg kreeg ik een melding dat er een huis gevonden was dat aan onze zoekopdracht voldeed. Even snel kijken: goh, deze is wel erg leuk! Snel op het knopje drukken om kenbaar te maken dat we interesse hadden. Je moet er in deze tijden snel bij zijn. Tussen de ziekenhuisafspraken door werden we gebeld: of we die vrijdag wilden komen bezichtigen. Het ging me allemaal wat snel, maar toch maar afgesproken, er zouden maar twee bezichtigingsdagen komen. Dus togen we die vrijdagochtend naar het huis. Wat een leuk huis, helemaal opgeknapt en met een flinke tuin. Gelijkvloers, geen bovenburen, waar vind je dat nou? Nou, in Amersfoort dus. En al hadden we lang gezegd wel richting Amersfoort te willen verhuizen, nooit had ik over Amersfoort zelf nagedacht. We deden een bod, de dag erna zou er al besloten worden. Het duurde tot negen uur ’s avonds voor het verlossende bericht kwam: de keuze was op ons gevallen!

En zo zaten we drie weken geleden bij de notaris om de sleutels van ons droomhuis in ontvangst te nemen. Tien dagen later verhuisden we, een hele bevalling, want tjonge, wat heeft een mens een troep! Al vier kratten vol spullen en een theetafeltje leverden we weer af bij de kringloopwinkel. De tuin is nog één grote chaos, een blokhut ligt als bouwpakket onder een zeil in de tuin, er moet nog een overkapping komen. De regenton die we kochten moet nog aangesloten worden. In het voorjaar zal ik er mijn tomatenzaailingen planten, bloemen zaaien, aardbeien plukken, rupsen verplaatsen, doperwten en palmkool oogsten. Ik verheug me op lange zomeravonden in de tuin, kijkend naar vogeltjes, hommels en vlinders. Eindelijk is onze bestemming bekend en wonen we in ons droomhuisje. Een droomhuisje met een tuin. In Amersfoort.