Vijftig

Vijftig. Jaar. Dat ben ik. Vandaag. Een halve eeuw geleden kwam ik ter wereld, in een klein wit huisje in het bos tussen Baarn en Hilversum. Zeven maanden na de trouwdag van mijn ouders. Toch nog een  ‘ongelukje’, want die trouwdatum stond al vast. Woensdag 10 februari  1971 was een bewolkte, maar droge dag waarbij het tussen 0,4 en 5,1° was. Ik kwam rond 13.00 uur ter wereld. Een leuk weetje: op de oude briefjes van 25 gulden staat mijn geboortedatum. Ik heb er nog eentje bewaard toen de nieuwe briefjes in omloop kwamen.

Maargoed, een halve eeuw later vier ik dus mijn vijftigste verjaardag. Weer op een woensdag. En qua weer zitten we dicht tegen de kouderecords aan (-12,2° in 1929 voor ’s nachts en -5,1° voor overdag, in 1940). Astrologisch gezien ben ik pas om 16.27 uur jarig. Dan staat de zon op exact dezelfde plek als bij mijn geboorte.

Vijftig. Lang heeft dat erg oud geklonken, maar net als bij dertig en veertig, waar ik overigens meer tegenop zag dan tegen deze vijftig, voel ik me de leeftijd die ik ben. Dertig. Vreselijk oud leek me dat, ik droomde dat de kiezen uit mijn mond vielen, traditioneel een droom die aangeeft dat je bang bent om ouder te worden. Ik heb die droom lang gehad, zo een paar weken voor mijn verjaardag. Maar vlak voor mijn dertigste verjaardag dacht ik: ‘ach, ik voel me ook wel dertig’. Zo ook bij veertig en vijftig. Vijftig is ook nog helemaal niet oud, natuurlijk. Mijn kinderen zullen daar anders over denken.

Vijftig… Mijn ex-schoonvader werd dertig jaar geleden vijftig en we zorgden ervoor dat hij een Abraham-pop kreeg. Mijn ouders werden een paar jaar later vijftig, dus weer een pop in de tuin. Eerst een Abraham en drie maanden later de Sarah voor mijn moeder. Sommige mensen willen dat per sé niet, zo’n pop, maar ik heb altijd gezegd dat ik dat graag wil. Ik schaam me er niet voor dat ik het gehaald heb, ik voel me niet oud. Vijftig is het nieuwe veertig, tenslotte. Ik ben dankbaar dat ik het mag halen, er zijn genoeg mensen die dat geluk niet hadden. Zoals mijn oma, die 48 jaar oud werd en vijf jaar voor mijn geboorte overleed. De vrouw van mijn ex-schoonvader, die per sé geen Sarah wilde en een maand voor haar vijftigste overleed door een ongeluk. En de vader van mijn kinderen, die ook slechts 48 jaar mocht worden.

Al een tijdje speelde de vraag hoe ik mijn verjaardag zou vieren, een feestje? Ik ben niet zo’n feestbeest, maar als er dan een aanleiding is, is het toch zeker een vijftigste verjaardag. Dat zou ik dan op de zondag erna doen, Valentijnsdag, maar hoe dat vorm moest krijgen, daar kwam ik niet uit. Niet dat ik ervan wakker lag. En toen was daar corona die roet in het eten gooide. Een groot feest zal er dus niet komen, maar dat vind ik eigenlijk wel oké. Wie langs wil komen, komt maar langs (dit is geen openbare uitnodiging hoor). En ik ga trakteren. We wonen in een complex waar in principe 55-plussers wonen (ik ben dus te jong, maar mijn man niet!), dus veel ouderen hier. En dat is best gezellig. Je hebt toch wat meer aanspraak en zo af en toe komt er eens een buur langs met gebak omdat hij of zij jarig is. Dus ik ga ook trakteren. Ik heb muffins gebakken en die ga ik ouderwets uitdelen, net als vroeger op de basisschool. En mijn dochter, die erg van taarten bakken houdt, maakt speciaal voor mij een taart, vast met chocola en caramelsaus, die kan zij zo heerlijk maken!

En wat betreft die pop? Mijn kinderen peper ik al jaren in dat ik een pop in de tuin wil, dus nu is het afwachten… ik zal hieronder een update geven!

Ik werd verzocht om vanochtend een ochtendwandelingetje te gaan maken en toen ik terugkwam, waren daar mijn zoon, dochter en schoonzoon en deze dame in de voortuin. De pop is er dus en zo zaten we al om negen uur aan koffie met taart, een door mijn dochter gebakken butterscotch taart.

Mijn zus kwam langs met een ‘oude wijventaart’. Een taart van wc rollen met allerlei attributen die je nodig hebt als je wat ouder wordt, brillenschoonmaakdoekjes, een blocnote met boodschappenbriefjes, anti rimpelcrème uiteraard en nog wat verwennerijen. Ik heb een topdag!

(Visited 154 times, 1 visits today)

5 reacties

  1. nou over je pop mag je niet klagen hé. Een lekkere taart een top dag denk ik zo.
    Mijn dochter werd in oktober 50 en vlak voor haar verjaardag gingen de restaurants dicht dacht 2 bezoekers. Zij houd ook niet van feestjes dus ze vond het niet eens zo erg. We zijn ‘s-morgens ff op de koffie geweest.

Laat een antwoord achter aan Marijke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *