Wat vooraf ging, lees je hier: Wat voor briefje kreeg Leonie?
Leonie lag in bed te piekeren. Zou ze? Als de kinderen er waren, had ze eigenlijk geen privacy. Julia ging tegenwoordig gelijk met haar naar bed. Even aarzelde ze, maar toen sloeg ze toch het dekbed van zich af en sloop naar de woonkamer, waar haar mobieltje op de kast lag. Ze nam hem mee naar haar slaapkamer en opende haar contacten. Ze staarde naar Frank zijn naam. Zou ze hem een berichtje sturen? Zo van: ‘nu heb je ook mijn nummer’ ofzo? Aan de andere kant had hij expliciet de keuze of ze iets van zich liet horen bij haar gelaten. Bovendien, als ze hem een berichtje ging sturen om kwart over elf ‘s avonds… wat zou hij daarvan denken? Nee, niet verstandig. Als ze een berichtje stuurde, voelde dat meteen zo zwaar, als in dat ze hem wel zag zitten. Ze kon niks bedenken wat luchtig over kwam. Leonie zuchtte en legde het mobieltje op haar nachtkastje. Ze trok het dekbed weer over zich heen en deed haar ogen dicht. Morgen weer een dag.
De volgende ochtend was het haasten geblazen. Ze was wat laat haar bed uit gekomen en ze moest ook Ismay op tijd de deur uit werken voor school. Martijn was inmiddels op weg naar school en Julia had de eerste twee uur vrij, die lag nog in haar bed. Ismay had haar schoenen nog niet aan toen Maud, de dochter van Ilse al aanbelde. De dames vonden het leuk om samen naar school te fietsen, al zat Maud een klas hoger dan Ismay. “We zijn een beetje laat vandaag, Maud”, verontschuldigde Leonie zich en tegen Ismay: “Schiet je op? Maud is er al en straks komen jullie te laat.” Maud begon een heel verhaal, over dat ze nu ze hier woonden, dichterbij school woonden en dus korter hoefden te fietsen en dat ze dus nog wel op tijd zouden komen. Leonie greep haar handtas en haar lunchpakket en pakte haar jas van de kapstok. Snel trok ze hem aan. Ismay was inmiddels klaar met haar schoenen, Leonie gaf haar haar jas aan en met zijn drieën liepen ze naar buiten. Leonie hielp Ismay om haar fiets uit de schuur te pakken, gaf haar een kus en zwaaide de meisjes na. Daarna liep ze op een drafje naar haar auto om naar haar werk te rijden.
Judith keek Leonie al grijnzend aan toen die gehaast binnen kwam en haar tas op haar bureau gooide. “Kinderen”, zei Leonie als verklaring. “Koffie?” vroeg Judith, die al opstond. “Ow, graag, lekker!” Leonie startte ondertussen haar computer op. Judith kwam terug met twee mokken koffie. Judith leunde tegen de muur en bleef nog even bij Leonie hangen om te kletsen. Leonie vertelde over het gehaast en ineens was ze Judith aan het vertellen over haar date met Frank en het briefje dat hij in haar boodschappentas had gegooid.
Het vervolg lees je hier: Leonie schrikt van zichzelf
Jaja. Frank in de hoofdrol!
ja je moet het toch aan iemand kwijt natuurlijk!!