Een klein wondje met grote gevolgen

Ik wil jullie meenemen in wat ons, Marc en mij, is overkomen in april van dit jaar.

Marc heeft diabetes. Daarnaast heeft hij neuropathie, geen of sterk verminderd gevoel in zijn voeten. Hij heeft een aantal jaren geleden problemen gehad met zijn rechtervoet waarin hij een uitgebreide infectie heeft gehad veroorzaakt door een klein wondje dat hij niet gevoeld had. Hierdoor mist hij een deel van zijn hiel en loopt hij op aangepaste schoenen. Hij controleert en verzorgt zijn voeten altijd heel secuur, hij als geen ander weet hoe belangrijk dit is. Daarnaast staat hij onder controle bij de podoloog en een diabetespedicure.

Alweer even geleden had Marc aan zijn linkervoet ineens een klein wondje tussen zijn kleine teentje en de teen ernaast, de vierde teen. Dat betekent extra opletten. Diabeten genezen ook nog eens langzamer, dus zoveel mogelijk rust nemen met zijn voet. Dat ging eigenlijk best voorspoedig, het wondje werd kleiner, het was nog een pennenstip.

Op 2 april had Marc een afspraak bij de podoloog, die vond toch dat het nu te lang duurde. Het wondje moest nu echt genezen, Marc kreeg bankarrest, zitten, rusten. De teen was ingepakt in verband, ook om hem los te leggen van de andere tenen. De volgende dag toen hij zijn schoenen aantrok, had hij het gevoel dat dat anders voelde in zijn schoen, was de voet wat opgezet? Het was ook wat rood. Zaterdagmiddag krijgt Marc ineens enorme koorts, rillend op de bank en ziek. Maandag maar even bellen met de podoloog, neemt hij zich voor. Zondagochtend, de voet is wel erg rood, vooral net onder de vierde teen en hij voelt zich nog net zo beroerd. Marc besluit maar even foto’s van de voet te sturen naar de podoloog, die gelukkig zelfs op zondagochtend snel reageert: zorg dat je de dienstdoende vaatchirurg in het ziekenhuis te pakken krijgt en dat je met antibiotica kan starten, laat je niet wegsturen! Oké, ziekenhuis bellen op zondag, in coronatijd. Eerst maar de huisartsenpost, daar konden we meteen terecht. De woorden diabetische voet en ontsteking doen vermoedelijk wonderen. De huisarts die er zat was het eens met de antibiotica, keek ook even tussen het verband van de teen door en stuurde ons door naar de eerste hulp, één deur verder. “Ik hoop dat jullie er op tijd bij zijn”, zei ze. Tja, en op de SEH mocht ik niet met hem mee, coronaprotocol. Ik moest buiten in de auto wachten terwijl Marc met de verpleegkundige mee naar binnen ging. Drie-en-een-half uur wachten in de auto, af en toe kreeg ik via whatsapp een update. Een foto van de voet nadat de teen uitgepakt was. De teen was bleek en blauw, de voet rood… Er werd gezegd dat de teen niet meer te redden was. Een scan van de aderen met contrastvloeistof… een antibioticakuur en een afspraak voor de donderdag erna bij de vaatchirurg. En weer naar huis.

Donderdag duurt nog lang. De kuit begint inmiddels ook zeer te doen, de voet wordt wat minder rood. Dinsdagmiddag besluit Marc toch naar het ziekenhuis te bellen, hij kan zijn kuit niet meer neerleggen, zo’n pijn doet het. De vaatchirurg belt terug. Heeft de scan bekeken en geconstateerd dat er een bloedprop zit in de hoofdader van het been, net boven de knie. Het hele onderbeen krijgt dus veel te weinig bloed! Eigenlijk moet dit direct verholpen worden, maar hij heeft geen IC plek beschikbaar voor het geval dat. Coronatijd. Dus moeten we ons de volgende ochtend, dat is woensdag 8 april, om zeven uur al melden, dan gaat de ingreep plaatsvinden. In het licht van de volle supermaan en de opkomende zon rijden we naar het ziekenhuis. Via de lies wordt de ader gedotterd, twee stents worden geplaatst. Marc voelt direct zijn kuit weer warm worden. De teen zal hij waarschijnlijk verliezen, maar dat lost het lichaam zelf op, die mummificeert de teen als het ware en stoot het dan af, daaronder is dan al nieuw vel gemaakt. Ook bovenop de voet is een stuk huid dat het niet zal redden. Goed verzorgen en in de gaten houden. Ze willen zo weinig mogelijk wonden maken omdat diabeten zo slecht genezen en het lichaam laat het in principe zonder wonden achter. Hij mag ’s avonds weer mee naar huis.

De week erna gaat het iedere dag wat beter. De koorts, die eerst ’s avonds nog wel de kop op steekt, verdwijnt langzaam. Marc is ’s avonds nog wel snel moe, maar het gaat iedere dag beter. De donderdag erna, 16 april, heeft hij een afspraak bij de podoloog, gewoon omdat we graag willen dat er af en toe ook even een professional meekijkt. Het ziet er goed uit.

Hoe het verder ging: Een klein wondje… het vervolg