dit blog is geschreven in september 2018
Goede werkgevers, ze bestaan echt nog! Toevallig heb ik het geluk een goede te treffen.
Na mijn scheiding, tien jaar geleden, zocht ik een extra baan, omdat mijn kinderen de helft van de week bij hun vader zouden zijn. Ik vond een baan van tien uur bij een administratiekantoor, die mij detacheerde bij twee bedrijven: een aannemer en een bedrijf dat levert aan de metaalindustrie. Ik hoefde daar maar twee uurtjes per week te werken, facturen draaien op vrijdagmiddag. Vaak hadden ze op die middag een soort werkbespreking en zaten ze in de spreekkamer en had één van de collega’s loempia’s meegenomen van de markt. Ik werd erbij geroepen om mee te delen in de feestvreugde. Het is een klein bedrijf, met ongeveer vijf medewerkers, waarvan twee de eigenaren waren. Dus daar zat ik, van de twee uur dat ik er werkte, zeker een uur te kletsen en loempia’s te eten!
Na ongeveer een jaar breidden mijn uren zich uit, ze hadden te kennen gegeven me wel meer uren te kunnen gebruiken en dus gaf ik de baan die ik eerder al had, op. Ik werkte er toen gemiddeld twee dagen per week, deed wat verzendingen en pikte hier en daar wat van de techniek van de producten op. Ik werd altijd overal bij betrokken, altijd werden dingen geduldig uitgelegd. Dat ging zo nog een jaar door. Toen kwam het moment dat ik de spreekkamer in werd geroepen voor een gesprek: wilde ik niet meer uren bij hun komen werken, gewoon de hele week, zodat ik mijn andere baan op kon zeggen? Ik weet dat ik vroeg of ze dachten dat ik dat kon. Jawel, dat dachten ze. Ik pikte dingen snel op ik zou alle ruimte krijgen om me te ontwikkelen. Het is ongekend wat een boost zoiets geeft. Ik ben de uitdaging aan gegaan.
Dat is nu zo’n 8 jaar geleden. Ik ben mee geweest naar beurzen in het buitenland om alle leveranciers persoonlijk te ontmoeten, nog altijd kan ik alles uitgebreid uitgelegd krijgen, ik heb tenslotte geen technische achtergrond. Ik ben in mijn eentje naar Amerika geweest om de fabriek van een leverancier te ontmoeten en cursussen te krijgen. Die reis, in mijn eentje, heeft voor een enorme persoonlijke groei gezorgd, je houdt niet voor mogelijk dat zo’n week zoveel teweeg kan brengen!
Veel klanten moeten eraan wennen, die denken toch snel dat een vrouw de telefoniste of secretaresse is, maar inmiddels kennen ze me ook tien jaar en wordt er vaker naar mij gevraagd. Als ik merk dat ze liever één van de heren aan de telefoon willen voor iets dat ik ook kan oplossen, moet ik weleens lachen. Ach, prima hoor, als zij daar meer vertrouwen in hebben. Bijna vijf jaar geleden kreeg ik een leaseauto van de zaak, een brandweerrode Volkswagen Up! waar ik ontzettend blij mee ben en toen mijn ex-man overleed, kreeg ik alle ruimte, tenslotte had ik nu de zorg voor mijn kinderen in mijn eentje!
Van de week ging één van de twee eigenaren definitief met pensioen. Dat is slikken, want hij was de grote aanjager achter al deze initiatieven. Altijd ruimte voor een geintje of een serieus gesprek, altijd was (en is nog steeds) alles mogelijk. Deze man heeft zoveel betekend voor mijn carrière! Natuurlijk moet er gewerkt worden, er moet geld verdiend worden, het is geen speeltuin. Maar als de sfeer onderling goed is en je wordt serieus genomen in je wensen en verlangens, kun je zelf groeien en daarmee ook het bedrijf dienen. Zo snijdt het mes aan twee kanten.