Dit blog is geschreven op 18 juni 2019
Vandaag is het mijn moeders verjaardag. 72 jaar zou ze zijn geworden. Een verjaardag die ze niet gehaald heeft. De eerste verjaardag die ze niet gehaald heeft. Het is twaalf dagen geleden dat ze overleed.
Drie weken geleden werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Het is nog maar drie weken geleden dat ze een CT scan kreeg die bevestigde wat wij inmiddels vermoedden: de kanker is terug. Er was niets meer aan te doen. De volgende dag kreeg ze een hartinfarct. In die eerste dagen heb ik gezegd: haar 72ste verjaardag haalt ze nog wel. Woorden die ik kort daarna al terug moest nemen, want het verslechterde zo snel dat wel duidelijk werd dat ze die dag niet meer zou halen. Vier dagen voor haar verjaardag werd ze begraven.
71 jaar is niet oud, niet echt althans. Ik zie dat gemiddelde leeftijd voor een vrouw 83,3 jaar is. Gemiddeld… je kunt er geen rechten aan ontlenen. 71 jaar, ik ben geboren in 1971, dat is een mooie verwijzing, maar wat heb je eraan hè? Ze werd in ieder geval een stuk ouder dan haar eigen ouders. Haar moeder overleed kort na haar 48ste verjaardag (mijn moeder is van 1947, ook een verwijzing naar de leeftijd die haar moeder bewust zou halen? Voor haar laatste verjaardag lag ze al in coma en die heeft ze dus niet bewust meegemaakt). Haar vader werd slechts 61 jaar.
Lieve mama, ik zat gisteren foto’s van je te kijken. Foto’s van de keren dat we samen op vakantie gingen een paar jaar geleden, samen met je kleindochters. Foto’s in de zon en achter grote borden ijs. Foto’s van de sinterklaasvieringen met de hele familie, tussen surprises en gevulde speculaas. Foto’s gemaakt op verjaardagen, met taarten vol kaarsjes die uitgeblazen werden. Veel foto’s met kleinkinderen. Wat heb ik eigenlijk weinig foto’s van je! Maar vooral: wat onwerkelijk om te kijken naar die foto’s en te realiseren dat het voorbij is. Nooit meer kan ik nog zo’n foto van je maken, er komen geen nieuwe herinneringen meer bij, je leven is voorbij. Ik voel het nog niet, de boodschap moet nog doordringen, terwijl ik er toch bij was, bij die slecht nieuws gesprekken, kort nadat je je laatste adem uitblies in het ziekenhuis. Ik heb gezien hoe je in je kist lag en we hebben je met zijn allen begraven. We gaan door je spulletjes in je huis en ruimen alles op, zoeken voor veel spullen een nieuw plekje, maar veel wordt ook weggegooid. De kat, jouw lieve Dotje, heeft een nieuw huisje gekregen. En toch begrijpt mijn hoofd het nog niet, of, mijn hoofd begrijpt het wel, maar mijn hart nog niet. Mijn hart moet nog zo wennen aan het idee dat je er niet meer bent.
Vanavond zijn we bij elkaar, je beide dochters en hun gezinnen en eten we toch maar een taartje op je verjaardag. Ook als afsluiting van deze periode die drie weken geduurd heeft, drie weken waarin alle hoop vervloog en we je hebben moeten laten gaan. Ook is er dankbaarheid, dat je geen lange lijdensweg hoefde te ondergaan, die is je gelukkig bespaard gebleven. Ik ben dankbaar dat je vorige maand nog op bezoek bent geweest in ons nieuwe huisje. Ik kon toen niet bedenken dat dat de eerste en enige keer zou zijn! Gelukkig heb je nog kunnen zien waar ik nu woon.
Lieve mama, kijk je vanavond om een hoekje en blijf je dat doen af en toe? Laat je af en toe merken dat je er bent (niet teveel gaan spoken hoor!)? Ik denk dat je trots op ons zult zijn, ik weet het zelfs zeker! Ik vind dat we het goed doen met zijn allen. En lieve mama, maak er boven dan toch ook maar een feestje van, met alle dierbaren die je nu weer om je heen hebt en die je al zo lang geleden bent verloren. Wij hier op de aarde zullen je nooit vergeten en blijven altijd van je houden.