Findus, een bijzondere kater

Op 28 mei hebben we helaas afscheid moeten nemen van Findus. Hij was een bijzondere kat en ik wil graag zijn levensverhaal vertellen.

Findus. Onze bonuskat. Na het overlijden van Zilver hadden we alleen Lena nog, een Britse Korthaar poesje van een half jaar oud dat een maatje nodig had. Ik wilde graag een Maine Coon en vond een cattery waar op dat moment twee nestjes waren. De keuze viel op een rood katertje dat ik Midas doopte. Mijn toenmalige partner attendeerde me op een katertje uit het andere nestje. Dit katertje was bijzonder voor de eigenaresse van de cattery, waar ik al snel een band mee kreeg. Ze vertelde over hem, zijn catterynaam was Finnegan. Hij had vlak na zijn geboorte een ontsteking aan zijn voorpootje gehad waardoor hij niet bij zijn moeder kon komen om te drinken en was daardoor razendsnel verzwakt. De dierenarts had gezegd dat ze dit kitten maar apart moest leggen, hij zou het niet redden. Ik weet nog dat Jennieta, de cattery eigenaresse, vertelde over hoe Finnegan haar aankeek, met grote ogen vol vertrouwen, alsof hij wilde zeggen: “Jij gaat me helpen toch?” Die ogen heb ik regelmatig bij hem gezien. Jennieta ging hem helpen en al snel knapte hij op. Ze zocht nu een speciaal huisje voor deze speciale kater. Toen ik vroeg of hij bij ons mocht komen, wilde ze even nadenken, maar al snel ging ze overstag: bij ons zou hij een goed huis krijgen. En zo deden Midas en Findus, zoals wij Finnegan noemden, eind maart 2012 hun intrede in ons huishouden. Ze werden gebracht door Jennieta  en haar man, die twintig minuten later kwamen dan afgesproken, want één van de katertjes was ziek geworden onderweg. Ik weet vrij zeker dat dat Findus was, die was namelijk wagenziek. Hij haatte het om in de auto te moeten en zeker om naar de dierenarts te gaan. Met Lena klikte het direct, de pret kon beginnen!

Eigenlijk had hij al direct een goede band met mijn jongste dochter, Lara. Als ze sliep, lag hij achter haar met zijn pootjes om haar nek, daar kun je nooit genoeg foto’s van hebben. Waar zij was, was hij. Een twee-eenheid, totale vanzelfsprekendheid. Findus kon soms ook een charme-offensief starten, dat heeft hij bij mij ook gedaan, maar pas na een aantal maanden. Dan kwam hij steeds naar je toe en keek je verliefd aan, je kan dan niet anders dan voor hem smelten.

In tegenstelling tot zijn broer Midas, had Findus niet echt een mooie staart, we noemden zijn staart vaak ‘rattenstaartje’. Hij deed er ook heel wonderlijk mee, hij rolde hem op en drukte hem tegen zijn achterste, ook als hij op de kattenbak zat of er net van afkwam. Dat er wat poep halverwege zijn staart zat, was voor Findus bijna meer regel dan uitzondering. Ik heb hem ook regelmatig moeten wassen.

In het najaar van 2014 kreeg Findus het benauwd, hij had veel slijm in zijn keel. Na wat aanmodderen met zoutoplossing in zijn neus, wat natuurlijk niet lukte, gingen we toch maar eens naar de dierenarts. Op een foto bleek hij iets in zijn kop, achter zijn oor te hebben, slijm? Er werd besloten hem onder narcose te bekijken. Er werd veel slijm achter zijn gehemelte weggehaald en hij ging een tijd aan de Prednison, de kattenversie dan. Omdat hij het regelmatig behoorlijk benauwd had gehad van het slijm, durfde ik de Prednison maar heel langzaam af te bouwen, ik was veel te bang dat hij het weer terug kreeg. Toch was Findus Findus niet in die periode. Toen de pillen afgebouwd waren was hij weer terug, Findus was weer zichzelf!  Gekke Findus, met zijn voorpootjes in de ‘eerste positie’, zoals mijn andere dochter altijd zei. Findus, met zijn rollende miauw. Findus, die gek was op kammen en dan uit zichzelf op zijn rug ging liggen zodat je zijn buik kon kammen.

Af en toe kwam het terug, het slijm, de benauwdheid, maar dan deden we een boosterkuurtje Prednison en dan ging het weer. De tussenliggende perioden dat het goed ging, werden steeds langer. Overigens ben ik ervan overtuigd dat dit slijmprobleem de verbinding met Lara goed weergeeft. In juli 2014 overleed de vader van mijn kinderen, Lara ‘bevroor’, ze kon niet huilen. Een paar maanden later ontwikkelde Findus dit probleem. Ik weet niet hoe het werkt en het klinkt misschien raar, maar volgens mij was dit vocht in zijn hoofd de niet-gehuilde tranen van mijn dochter.

In de zomer had Findus het altijd zwaar, als het warm was. Hij had een hele dikke vacht en een prachtige dikke kraag. Bovendien was hij ook nog eens donkerbruin/zwart (black tabby mackerel). Één keer ontdekten we dat hij een hele kale buik had, bleek hij alle haren van zijn buik getrokken te hebben om af te koelen. Findus was ook erg gek op eten, hij was er altijd voor te porren. De gewichtsachterstand die hij als kitten had, had hij dus snel ingehaald. Uiteindelijk woog hij negen kilo!

Zijn band met Lara bleef onverminderd sterk. Ik ben gescheiden en in het begin waren Lara en haar broer en zus de helft van de tijd niet bij mij. Je zag dat Findus Lara dan echt miste en heel blij was als ze weer terugkwam. Helaas overleed de vader van mijn kinderen in de zomer van 2014, dus sindsdien zijn ze echt onafscheidelijk. Zeker ook in de periode dat het minder goed ging met Lara. Findus was haar beste vriend, liep Lara naar de keuken, Findus sukkelde erachteraan en liet haar niet in de steek. Hij zat altijd naast haar, bij haar op schoot, op haar bureau of in ieder geval vlak in de buurt.

Findus was dan wel een kater, maar hij was helemaal niet dominant. Midas was de leider. Als er vreemd volk over de vloer kwam, was het Midas die poolshoogte ging nemen, Findus was een bangerd. Begin 2015 kregen we er een witte Maine Coon bij, een meisjeskitten. Dat is in principe toch een indringer, maar Findus de stoere kater lag bibberend achter Lara. Twee jaar eerder nam mijn andere dochter een konijn en ook toen lag Findus rillend onder het bed. In september 2017 overleed Midas en een week later kwam Milo bij ons wonen. Nu was Findus de enige kater en moest hij de eer verdedigen van Lena en Ivy. En dat deed hij zowaar! Ik vond dat prachtig om te zien. Findus, altijd bang voor vreemde dingen, deed toch zijn best om de man te zijn! Vervolgens werd hij in razend tempo vriendjes met Milo en mocht Milo de leider worden. Wat Findus betreft dan, want Ivy is een ambitieuze dame die ook wel de baas wil zijn!

Half maart zei Lara dat Findus raar ademde. Een rare, hoge ademhaling. Ik herkende het van Midas, die was overleden aan hartproblemen. Nee toch? Dierenarts dus maar weer. En ja, ook Findus had hartproblemen. Hij kreeg medicatie mee en het zou een kwestie van weken zijn. Dat werden er ruim tien. Lara gaf hem al die tijd stipt op tijd zijn pilletjes en genoot van zijn aanwezigheid. Doordat er geen school was wegens de coronacrisis, was dat 24/7. Donderdagochtend meldde ze me dat Findus weer benauwd was. Hij was ’s morgens bij haar op schoot gesprongen om te laten zien dat het niet goed met hem ging. Wat te doen? Inslapen is de enige optie, anders stikt hij en dat wilde ze hem niet aandoen. Om vier uur ’s middags kwam de dierenarts bij ons en moest ze haar maatje laten gaan. In haar armen kreeg hij de prikken, zoals zij het wilde. Ze wilde dat hij niet bang hoefde te zijn en zo is het gegaan.

Ik denk dat hij speciaal gebleven is om er te zijn voor Lara. Toen het weer goed met haar ging, kon hij vertrekken, iets wat hij in andere omstandigheden wellicht al veel eerder had gedaan. Maarja, andere omstandigheden? Kennelijk was zijn doel hier op aarde om haar te begeleiden, haar troost en houvast te geven, onvoorwaardelijke liefde. Niets is voor niets.

Dag lieve Findus, dank je wel voor al je goede zorgen en je liefde. Het zwakke kitten dat eigenlijk geen kans had is toch nog 8,5 jaar geworden.

Findus 25-12-2011 / 28-05-2020